İvan İlyiç'in Ölümü
Lev Tolstoyİvan İlyiç'in Ölümü Gönderileri
İvan İlyiç'in Ölümü kitaplarını, İvan İlyiç'in Ölümü sözleri ve alıntılarını, İvan İlyiç'in Ölümü yazarlarını, İvan İlyiç'in Ölümü yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Ama yüzü bütün ölülerde olduğu gibi güzel, daha önemlisi yaşarken olduğundan daha anlamlıydı. Yüzünde "gereken herşey yapıldı, hem de tam gerektiği gibi yapıldı," gibi bir ifade vardı. Öte yandan, yaşanlara yönelik sitem ya da kırgınlık içeren bir ihtar vardı bu yüzde.
Sayfa 5Kitabı okuyor
"Başkalarının gözünde iyi yaşıyor görünürken, hayat ayaklarımın altından akıp gidiyormuş..."
Çocukluğunda, şu anda yeniden yaşayacak olsa yine güzel bulacağı gerçekten hoş şeyler vardı. Ama o hoşluğu yaşamış adam artık yoktu:Bütün bunlar bir başkasının anılarıydı sanki.
Hayat gitgide artan acılar demek; artan bir hızla en dibe, en korkunç acılara doğru uçmak demekti. "İşte ben de uçuyorum..."
...
, sonra kendini bıraktı ve çocuklar gibi ağlamaya başladı. Umarsızlığına, korkunç yalnızlığına, insanların acımazsızlığına, Tanrı'nın acımazsızlığına, Tanrı' nın yokluğuna ağlıyordu.
"Neden bütün bunları yaptın? Neden beni bu hale getirdin? Neden, neden bana bu korkunç acıları çektiriyorsun?...
Yanıt beklediği falan yoktu elbette, sorunlarının yanıtı olmamasına, olamayacağına ağlıyordu. Ağrısı yine şiddetlendi, ama İvan İlyiç kımıldamadı bile, kimseyi de çağırmadı. Kendi kendine sürekli "Hadi bir kez daha vur bakalım! Ama neden?.. Ne yaptım sana ben? Neden vuruyorsun?"...
Sabah ya da akşam, cuma ya da cumartesi hiç fark etmiyordu, öyle ya da böyle, değişen hiçbir şey yoktu hayatında! Acı bir an bile soluk aldırmadan eziyete devam ediyordu; hayatının tek gerçeğine dönüşen, o korkunç ölüm duygusu ve o malum yalan olduğu gibi duruyordu. Günlerin, haftaların, saatlerin ne hükmü olabilirdi burada?
Ivan Ilyiç'i en çok yaralayan yalandı.
Sayfa 56
Yaşam ve... ölüm! Işte o kadar! Yaşıyordum... bir yaşamım vardı ama şimdi usulca elimden kayıyor ve ben onu tutamıyorum. Evet. Ne diye kendimi aldatayım? Benden başka herkes bilmiyor mu ölmekte olduğumu sanki...
Sayfa 45
Ama artık her başarısızlık onu umutsuzluğa düşürüyordu.
Sayfa 37
Gözlerimde ışık kalmadı. Tam kıyısındayım artık uçurumun.
Yaşam ve ölüm! İşte o kadar...
Belki de sürdürdüğüm yaşam, sürdürmem gereken yaşam değildir?
Sayfa 71Kitabı okudu
Acaba?
,
Hep aynı şey… Günler, geceler hep aynı… Ah bir an önce bitse! Ne bir an önce bitse? Ölüm, karanlık. Yok, yok. Her şey ölümden daha iyidir! 
Sayfa 60
“…ama hayat pahalıydı…”
Sayfa 21Kitabı okuyor