Bir yanı Fransızca, diğer yanı Türkçe olarak basılmış kitabı bir yerine kadar okudum. Geri kalan sayfaları hızlı bir biçimde taramak zorunda kaldım. Çünkü, yazarının popülaritesinden başka kamusal hiçbir dayanağı olmayan mektup metinleri, kişisellikten taşarak, yazarın derinliğini görebileceğimiz edebi bir metin haline gelemediğinden veya yaşantının hayran olunacak düzeyde ilginçliğini, derinliğini ve renkliliğini yansıtmadığından veya toplumsal, tarihsel, edebi birtakım örüntülerin yazardaki izlerini görünür kılmaması sebebiyle bana son derece sıkıcı, boktan ve itici geldi. Bilge Karasu’ya birkaç kurmaca metninden dolayı biraz sempatim vardı, daha önce okuduğum “Ne Kitapsız Ne Kedisiz” kitabı ile yarıya indi, bu kitapla tümden sıfırlandı. Yazar ile okuru bağlayan şey, ne ise, bunun kötüye kullanıldığı bir metni takip ettim ben. Bu metinlerin yazılması değil belki ama basılması son derece yakışıksız bana göre. Kenara çekilip, büyüklüğüne saygı duymayan ve kendisini her fırsatta ucuz biçimde ifşa eden; yaşadığı zihinsel ortamın dışına taşamamasını büyüklüğünün bir nişanesi sanan bir adamın hezeyanları bunlar bana kalırsa… Jean ne anladıysa artık bu mektuplardan, ki onu da bilmiyoruz. Kendini büyütme ve eziklik hissediliyor… Jean’a kendini anlatmaya çalışma, anladığım kadarıyla onun teveccühüyle sürekli çalışmalarını anlatma çabası, ki mektup dilinin aleladeliği, bunun nasıl bir kendinden geçiş haline dönüşüp yazarı o hale hapsettiğini gösteriyor. Bilge Karasu, kendine dönebildiği oranda ve o hapishaneden çıkabildiği ölçüde bence iyi bir kurmaca yazarı olabilmiştir.
