Biz emeklerken sevmeyi öğrenmede, kolumuzdakiler düşüyor.
Ki ölenler zafere en çok yakışanlardır!
Ki ölenler zafere en çok yaklaşanlardır!..
Oturup tekdüze ağıtlar yakıyoruz onlara.
Ve söz veriyoruz yarını kurtaracağımıza.
Ama yarına ertelemekle bugünü
yitiriyoruz zaten.
Ve zaten yenik sayılırız yaşamakla!..
insanlar çoğalıyor etrafımda. sen yoksun.
ıssızlığımdan anlıyorum. çook uzakta oluyorum
onlar konuşurken. derken gece başlıyor. çayları
ödüyorlar ve bir parçamı alıyorlar karşılığında.
Seninle geçen her akşamın saçları var, neden inkâr edeyim ki şimdi? Daha güçlü, daha mesafeli mi olmalıyım? Yüzüme bir yolculuk anısı yakıştırıp başının üstünden uzaklara mı bakmalıyım? Anlıyorum, herkesin bir kalbi var elbet senin de. Haftada yedi gün, senede dört mevsim vardır, kabul ediyorum. Dünya diye bir yer var, dağ gölleri var, huzursuz yamaçlar var. Ama seninle kanıtlanan bir varlık isem, ısrarcı değilse de, kederli olmakta haklıyım...