biz emeklerken sevmeyi öğrenmede, kolumuzdakiler düşüyor ki ölenler zafere en çok yakışanlardır! ki ölenler zafere en çok yaklaşanlardır! oturup tuhaf ağıtlar yakıyoruz onlara. ve söz veriyoruz yarını kurtaracağımıza. ama yarına ertelemekle bugünü ytiriyoruz zaten. ve zaten yenik sayılırız yaşamakla!
ve nihayet ikimiz
kaçtığımız aşkların toplamıyız
sokakta yaralı bir it koşturuyor
iki buluşmadır koluma girmiyorsun. ve birkaç
milyon yıldır tutmadın ellerimi. benimle çıkmıyorsun
bu yolculuğa. ve ben sırf bu yüzden yenilebilirim.