Kadın ve Manzara
Stefan ZweigSözler ve Alıntılar
Hissettiğim öfkeydi, anlamsız bir heyecanın baygınlığı, hayal kırıklığı ve ihanet duygusunun yarattığı büyük bir öfke.
Beni hatırlamıyordu, aramızda geçenler o büyülü karanlığa gömülüp yok olmuştu.
Bu insanların yüzlerini görmek zorundaydım ve onları mutlu, çok huzurlu, yemeklerini keyifle yediklerini gördüğüm zaman hepsinden nefret ettim. Susamış dünyaya karşı sessiz bir halde, hiç öfkelenmeden, dünya acı içerisinde olmasına rağmen huzurlu ve güvenle oturuyor olmalarını kıskandım.
Gökyüzü ve yeryüzü gibi tekrar birbirimizden uzak ve birbirimize yabancı olmuştuk.
“Yer ve gök misali birbirimize yabancıydık...”
Sayfa 46 - ZeplinKitabı okudu
Ben doğanın bu taşkınlığında dünyaydım, kasırgaydım, yağmurdum, geceydim, tabiatın ta kendisiydim.
Tıpkı gökyüzü ve toprak gibi artık birbirimize tamamen uzak ve yabancıydık.