Kadın ve Manzara
Stefan ZweigSözler ve Alıntılar
Hissettiğim öfkeydi, anlamsız bir heyecanın baygınlığı, hayal kırıklığı ve ihanet duygusunun yarattığı büyük bir öfke.
Beni hatırlamıyordu, aramızda geçenler o büyülü karanlığa gömülüp yok olmuştu.
Gökyüzü ve yeryüzü gibi tekrar birbirimizden uzak ve birbirimize yabancı olmuştuk.
“Yer ve gök misali birbirimize yabancıydık...”
Sayfa 46 - ZeplinKitabı okudu
Ben doğanın bu taşkınlığında dünyaydım, kasırgaydım, yağmurdum, geceydim, tabiatın ta kendisiydim.
Tıpkı gökyüzü ve toprak gibi artık birbirimize tamamen uzak ve yabancıydık.
Sonu gelmeyen aynı bakıştı yine; karşı koymayan, siyah, korkulu, soğuran bir hiçlik.. beni içine çeken bir susamışlık...