Yaşarken tek sığınak mı bellek? Durmadan üst üste yığılınanlar tükenmezi. Silinebilenler ne kadar azınlıkta. Eklenebilenler ne kadar uydurma, gerçek dışı. Tümünün yok olduğunu algılayamamak korkusu delirtebilir insanı.
Engel olamıyorum, ne yapsam. Hiç yakışmıyor bu yaşımdaki iradesizlik. Sabahtan bu yana dördüncü sigarayı tükettim. İştahım yok. Sırtımda da ağrılar başladı. Habire parol alıyorum, ağrı kesici. Geçici bir düzelmenin ardından artıyor ağrılar. Uyanmak başlıbaşına korkuya dönüşmekte. Ne yapacağım bunca zaman. Yaz deniyor, tükettim diyorum, inanmazdan geliniyor. Sürünmeden bu dünyadan çekip gitmek dileğim gerçekleşmezse ya? Daha uzun eziyetli bir yaşam mı bekliyor beni!