Kar Düşleri
Burhan GünelSözler ve Alıntılar
Acelem yok. Amaçsızım. Uzun süredir böyle yavaş, kendimle uyumlu, tasasız, erinç dolu yürümemiştim bu bozuk dünyanın yollarında.
Sessizliği, uyuşukluğu, tembelliği, kaygısızlığı yaşamak... Bunun için gemisiz liman, trensiz istasyon, yayasız kaldırım, otomobilsiz cadde gerekli. Yok hiçbiri.
Başkalarının değil, bilincimin, yaşama isteğimin öne çıkmasını ve beni elbirliğiyle onarmasını yeğliyorum bir yandan ölümü düşlerken. Çok incinmiş olduğumun ayırdına varıyorum, bunu anladıkça daha da kırılıyorum.
Sevmek ne kadar güzeldi, ne kadar bizdendi...
Olmayanın yokluğu duyulabilir ancak, yaşatılanın. Olsaydın yeniden tüketirdim seni, övgüm yitikliğinedir.
Peşinde kendi ışığını taşımak isteyen biriydi çok eskiden; bunu yalnızca gizli ve karanlık odada gerçekleştirebiliyordu.
Yarattığım ıssız dünyayı kendi varlığımla donatıp yetinebiliyordum. Yalnızlığımı çoğaltırdım, kırgınlıklarımı. Zorlanmadan onarabilirdim kendimi; düşler kurar, bir insan beklerdim, pencere aydınlığı.
Günün birinde çıkıp geldin.
Gözlerin yağmurluydu. Yanıp sönen göl suları. Kirpiklerinden çiyler topladım.