İnsanlar özgür kaldıkça dünyanın bütün bilgileri onların karnını doyuramaz.Sonunda özgürlüklerini bir yana atarak, “Köleliğe razıyız, yeterki karnımız doysun!” Diye yalvaracaklar.Özgürlükle karın tokluğunun, dünya nimetlerinin bir arada olmayacağını anlayacaklar ve bunu aralarında hiç bir zaman paylaşamayacaklar.
Herkesçe bilindiği gibi bu çeşit anılar insanın pek küçüklüğüne, hatta iki yaşına ilişkin olabilir. Fakat bu, artık silinmiş büyük bir tablonun bıraktığı karanlıkta ışıldayan bir noktacık halindedir her zaman.
Yakınlarınızı sürekli artan bir gayretle sevmeyi deneyin, içinizdeki sevgi çoğaldıkça Tanrı'nın varlığına da ruhun ölmezliğine de inanmaya başlarsınız.