Arkadaşlar selamlar,
Bir kitap okudum ki sormayın gitsin. Sormadınız zaten ama ben anlatayım yine de.
Aslında anlatılması gereken kitap ve içindeki öyküler değil onlar zaten mükemmel. Burada asıl mükemmel olan yazarın kendisi Berna Durmaz. İlk kez okudum bir kitabını. İlk fırsatta yazdığı bütün kitapları alacağım. Zaten çok fazla da yokmuş. Keşke yazsa. Ömer Seyfettin’i okuyordum son zamanlarda, eski dilinden. Anlaması zor. Ama öyle bir edebi keyif. Berna Hanımla da benzeri bir keyif aldım. Hatta belki günümüzün dilinde, ruhunda, duygusunda olduğu için biraz daha fazla.
Eğer bir şekilde bu incelemeyi okuma imkanına erişmişseniz, bir ihtimal merakınız celbolmuş da alıp okumaya karar vermişseniz sizden bir ricam olacak. Burada biraz ağır kaçacak ama bu yazarı lütfen boş beleş insanlara tavsiye etmeyin. Anlamazlar, anlamadığı gibi de kötülemeye filan çalışırlar. Hiç gerek yok. Youtube’da keşfedilmemiş mükemmel şarkı gibi düşünün bu yazarı. Yazdıklarını bir sahil kasabasının gün batan serin ikindisinde okuyun. Okurken dalgaları dinleyip, sonsuzluğa bakın.
Çok net söylüyorum son zamanlarda okuduğum edebi zevki en yüksek yazarlardan birisi. Çok içli, duygusal bir havası var. Sanki böyle her şeyi yaşamış, zamanında çok konuşmuş ama uzun zamandır suskun insanlar olur ya. Onlar konuşsun istersiniz, acaba ne düşünüyor ne hissediyor paylaşsın. Ben öyleydim bu yazarı okurken sanki başka bir alemde, karşısına geçmişim, siz anlatın çayımızı kahvemizi koyalım, yakalım cigaralarımızı oturup yaşadığımızı, yaşadığınızı dinleyelim demişim. O anlatmış ve roman olmuş, hikaye olmuş...
Gerçekten mükemmel.
İyi okumalar.
