‘‘Sessizlikte yürüyorsun, gönül kırıklığının, can sıkıntısının acısıyla dolu bir yürek taşıyorsun ve mutluluk olmadan, karşılık gören bir aşk olmadan yaşamanın anlamı ne diye düşünüyorsun..’’
İsminden de anlaşılacağı gibi karşılıksız bir aşk’ı anlatıyor kitap. Ama ne aşk. Gözü kör eden, elleri kolları bağlayan cinsten.
Petruşa ve Kolya.
Anneleri ölünce babaları ile birlikte ve onun katı, acımasız, sevgisiz kurallarıyla büyüyen iki kardeş.
Babalarının bu ilgisizliği onları daha da yakınlaştırır. Birbirleriyle dost olurlar. Babaları da vefat edince Petruşa babasının işini devralır, Kolya ise okuluna devam eder. Hayatlarını idame ettirirler, özgür ve mutludurlar. Ta ki karşılarına Larisa Antonovna çıkana kadar. İkisi de aynı kadına aşık olurlar ve birbirlerine düşman kesilirler.
Larisa Antonovna , tiyatro oyuncusu, özgür, başına buyruk, kibirli bir kadın. Fakat aşkın gözü kör işte. Petruşa’yı yıllarca peşinden sürüklüyor, ağzının içine baktırıyor Larisa. Sizce hangi kardeşe nasip olur Larisa’nın aşkı?
Kısacık bir öyküydü, öyle güzeldi ki. Gorki’yi hep geçim sıkıntıları, toprak, emekçi halk olarak tanıdığım için bu kitabı çok farklı geldi.
