Karton Kanatlı Melekler
Harun ÖzenSözler ve Alıntılar
Kaç kez ölür insan? Bu uğursuz, samimiyetsiz, acıtmaya meyilli dünyaya kaç kez yeniden doğar?
Kaybetmeye küçük yaşta başlayınca insan, önüne çıkan tüm iyi şeylere temkinli, tedirgin yaklaşmak zorunda kalıyor.
Her ölüm arkasında yığınla keşke, kucak dolusu acı ve pişmanlık bırakıyordu. Giden kurtuluyor, bu arsız dünyanın çilelerinden sıyrılıyor, arkada kalanlar heybelerine bir acı daha ekleyerek yürüyorlardı kendi sonlarına doğru.
“Hayat tezatlar ve imtihanlarla dolu karanlık bir çukurdan ibaretti.”
Kabullenişlerin en büyüğü değil midir zaten aşk. Yenilişin, yanılışın, teslimiyetin..
Yoklukları ne derin yaraydı öyle. Aradan yıllar geçmesine rağmen asla kabuk bağlamayan, ilk andaki acısıyla sürekli sızlayan ve kanayan bir yara..
“Umut fakirin ekmeğiydi.”
Umudumu yitirirsem daha az acır mıydı içim? Ya sadece ekmek değil ,aynı zamanda havaysa, suysa umut? Aniden bıraktığımda umut nöbetleri geçirir miydim? Ah ,umutsuzluk özlemi...Bize göre değildi.Umuttan başka tutunacak dalı olmayanların elinden onu da alırsanız düşmezler miydi karanlık ve dipsiz uçurumlardan boşluğa? Düşerlerdi elbette..