Karton Kanatlı Melekler
Harun ÖzenKarton Kanatlı Melekler Sözleri ve Alıntıları
Karton Kanatlı Melekler sözleri ve alıntılarını, Karton Kanatlı Melekler kitap alıntılarını, Karton Kanatlı Melekler en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Kaç kez ölür insan? Bu uğursuz, samimiyetsiz, acıtmaya meyilli dünyaya kaç kez yeniden doğar?
Kaybetmeye küçük yaşta başlayınca insan, önüne çıkan tüm iyi şeylere temkinli, tedirgin yaklaşmak zorunda kalıyor.
Her ölüm arkasında yığınla keşke, kucak dolusu acı ve pişmanlık bırakıyordu. Giden kurtuluyor, bu arsız dünyanın çilelerinden sıyrılıyor, arkada kalanlar heybelerine bir acı daha ekleyerek yürüyorlardı kendi sonlarına doğru.
“Hayat tezatlar ve imtihanlarla dolu karanlık bir çukurdan ibaretti.”
Kabullenişlerin en büyüğü değil midir zaten aşk. Yenilişin, yanılışın, teslimiyetin..
Yoklukları ne derin yaraydı öyle. Aradan yıllar geçmesine rağmen asla kabuk bağlamayan, ilk andaki acısıyla sürekli sızlayan ve kanayan bir yara..
“Umut fakirin ekmeğiydi.”
Umudumu yitirirsem daha az acır mıydı içim? Ya sadece ekmek değil ,aynı zamanda havaysa, suysa umut? Aniden bıraktığımda umut nöbetleri geçirir miydim? Ah ,umutsuzluk özlemi...Bize göre değildi.Umuttan başka tutunacak dalı olmayanların elinden onu da alırsanız düşmezler miydi karanlık ve dipsiz uçurumlardan boşluğa? Düşerlerdi elbette..
"Anlama zahmetine katlanmak ağır geldi gündelik yaşamlarının sıkıcı, monoton rutinine. Oysa bir kerecik dinleyebilselerdi, ne kadar renkli hayallerim olduğunu, hayata ne kadar büyük pencerelerden baktığımı görebilirlerdi."
İnsan annesini kaybettiğinde ölüyordu çocukluğu. Babasını kaybettiğinde ise hem kahramanını kaybediyor, hem de yeryüzünde sorgusuz sualsiz kendisine kol kanat gerecek en büyük insanı kaybetmenin verdiği derin boşlukta yitip gidiyordu.
Bilin isterim.bazılarına hiç uğramaz adına şans dediğiniz bilinmez.,.Kader diye bir şey varsa, bazılarınınki yazılırken tükenmiştir mürekkep ya da aceleyle karalanmıştır yazanlar tarafından.Bahtsız kaderidir,okunmuştur,uygun görülmüştür...
Süreyya
Servi ağaçlarının gölgesinde erken solmuş bir bahar yatar...
Üşür yalnızlığın ve karanlığın koynunda parmakları.
Rengi solmuş, eski bir fotoğraftır ondan geriye kalan ve
Eski fotoğraf kadar hüzünlü bir mektubun kanatan satırları.
Yarını olmayan bir dünyada şimdi o...
Yarına küsmüş bir yarım akıllıyı bırakarak arkasında,
Annesinin şefkat dolu kollarında çırpınır özlem yüklü kanatları..
İlmek ilmek işlemişler ruhumuza güzelliklerin hakkımız olmadığını. Daha fazlasını istemekten korkmuşuz. Olanla yetinmeyi kâr saymışız kendimize...
Sayfa 100Kitabı okudu
Her ölüm arkasında yığınla keşke, kucak dolusu acı ve pişmanlık bırakıyordu. Giden kurtuluyor, bu arsız dünyanın çilelerinden sıyrılıyor, arkada kalanlar heybelerine bir acı daha ekleyerek yürüyorlardı kendi sonlarına doğru...
Sayfa 76 - Yitik Ülke YayınlarıKitabı okudu
İnsan olmak böyle bir şeydi herhalde.Hiç unutamam sandıklarını yıllar sonra hatırlamakta zorlanıyor, dinmeyecek sandığın acıları yılda birkaç kez hatırlayarak hayata kaldığın yerden devam ediyor...
Sayfa 58 - Yitik Ülke YayınlarıKitabı okudu
Kaybetmeye küçük yaşta başlayınca insan, önüne çıkan tüm iyi şeylere temkinli, tedirgin yaklaşmak zorunda kalıyor. Çok gülersek başımıza kötü şeyler geleceğini söyleyenler, bu kabullenme mecburiyetine daha o zamandan kapıları aralamışlar meğerse...
Sayfa 100 - Yitik Ülke YayınlarıKitabı okudu