Karton Kanatlı Melekler
Harun ÖzenSözler ve Alıntılar
Kaç kez ölür insan? Bu uğursuz, samimiyetsiz, acıtmaya meyilli dünyaya kaç kez yeniden doğar?
Her ölüm arkasında yığınla keşke, kucak dolusu acı ve pişmanlık bırakıyordu. Giden kurtuluyor, bu arsız dünyanın çilelerinden sıyrılıyor, arkada kalanlar heybelerine bir acı daha ekleyerek yürüyorlardı kendi sonlarına doğru.
Kaybetmeye küçük yaşta başlayınca insan, önüne çıkan tüm iyi şeylere temkinli, tedirgin yaklaşmak zorunda kalıyor.
"Anlama zahmetine katlanmak ağır geldi gündelik yaşamlarının sıkıcı, monoton rutinine. Oysa bir kerecik dinleyebilselerdi, ne kadar renkli hayallerim olduğunu, hayata ne kadar büyük pencerelerden baktığımı görebilirlerdi."
Süreyya
Servi ağaçlarının gölgesinde erken solmuş bir bahar yatar...
Üşür yalnızlığın ve karanlığın koynunda parmakları.
Rengi solmuş, eski bir fotoğraftır ondan geriye kalan ve
Eski fotoğraf kadar hüzünlü bir mektubun kanatan satırları.
Yarını olmayan bir dünyada şimdi o...
Yarına küsmüş bir yarım akıllıyı bırakarak arkasında,
Annesinin şefkat dolu kollarında çırpınır özlem yüklü kanatları..
İnsan annesini kaybettiğinde ölüyordu çocukluğu. Babasını kaybettiğinde ise hem kahramanını kaybediyor, hem de yeryüzünde sorgusuz sualsiz kendisine kol kanat gerecek en büyük insanı kaybetmenin verdiği derin boşlukta yitip gidiyordu.
Yoklukları ne derin yaraydı öyle. Aradan yıllar geçmesine rağmen asla kabuk bağlamayan, ilk andaki acısıyla sürekli sızlayan ve kanayan bir yara..