İkinci dərəcəli yolla motosikl sürən bir oğlan təsəvvür edin. Külək onun üzünü yalayır. Oğlan kinoda göstərdikləri kimi gözlərini yumub qollarını yana açır, özünü çox canlı və kainatla bütünləşmiş kimi hiss edir. Qovşağa çıxan yük maşınını görmür. O, xoşbəxt ölür.
Xoşbəxtlik, demək olar, həmişə məsuliyyətsizlikdir. Biz yalnız gözlərimizi yumduğumuz o qısa anlarda xoşbəxtik.