Ruhun acı ile münakaşasının en hiddetli olduğu vakitlerde insan, zamanın en hızlı şekilde akıp geçmesini diler. Peki, zamanın bu denli hızlı geçmesine ne kadar hazırlıklıdır? Sonuçlarını göze almak çoğu zaman sonuncu plana atılır. O anki ruh halinin keşmekeş umarsızlığı, zamanın hızlıca geçmesiyle oluşabilecek sonuçlarıyla, kör kuyulara atılan kör bakışların mağduriyetinden farksız olmayacak mıdır?
Beklemek istemiyordu Özgür. Beklemek, düşünmek demekti. Dünü, bugünü, yarını düşünmek… Yaşanılanlar mı düşünmeye değerdi yoksa zaman mı? Dünü önemli kılan yaşadıkları mıydı yoksa yaşayamadıkları mı? Bugünün önemini yaşanılanlar mı açıklıyordu yoksa açıklanması gereken herhangi bir şey hiç olmamış mıydı? Yarın neydi peki? Yarın, bir medyumun kurduğu cümleler miydi? Yoksa kuramadığı cümleler mi? Yarın, gerçek zamanın rutin işleyişinin ufak bir belirtmesi miydi? Yoksa kafamızda kurduğumuz dünyanın gelecek günlerinden birisi miydi sadece? Günlere öbür diyenlere hakaret davası açabilir miydi Özgür? Kazandığı takdirde sevincini öbür gün mü yaşayabilirdi? Kim çözecekti zamanın gerçek sırrını? Ne zaman çözülecekti zamanın gerçek sırrı? Nasıl çözülebilir zamanın gerçek sırrı? Hangi sorunun cevabı daha önemli ve daha ivediydi? Belki de zaman, kaderle yakinen ilişki kurmuş bir ortaklığa sahipti. Onca kara deliğin, onca uzaysal kavramın arasında kendi derebeyliklerinde hüküm süren teolojik bir sonuçtu belki de. Doğum anı giriş bölümünü, ölüm anı ise sonuç bölümünü karşılıyorsa eğer; zaman ve kader, gelişme bölümünü eline alan ve insanı Pinokyo’ya çeviren Geppetto ustanın kibrinden mi ibaretti?
