Keltler: Son Esir Arunas Gönderileri
Keltler: Son Esir Arunas kitaplarını, Keltler: Son Esir Arunas sözleri ve alıntılarını, Keltler: Son Esir Arunas yazarlarını, Keltler: Son Esir Arunas yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Romalı olmayan kimsenin güvende olmadığı bir dünyada yaşıyorlardı; hatta Romalılar'ın bile güvende olmadıkları bir dünyada..."
"Özgür bir ruh olarak yıldızlarda olacağım.Ruhum seni bekleyecek ve yeniden birbirimizin olabilmek için dünyaya düşeceğimiz an gelesiye kadar,varlığımı onurlandırdığın günler için yıldızlardaki yuvamızı hazırlayacağım."
Özgür bir ruh olarak yıldızlarda olacağım.Ruhum seni bekleyecek ve yeniden birbirimizin olabilmek için dünyaya dusecegimiz an gelesiye kadar,varlığımı onurlandirdigin günler için yildizlardaki yuvamızi hazırlayacağım.
"Ağlama..."
Arunas sadece kafasını sallayabiliyordu. Kollarını hırsla Arne'den kırtardıktan sonra bakışları adamı buldu.
"Sana güvenmemi neden istiyorsun? Madem böylesine bir yaşantı istiyordun, başta neden istemediğimi bildiğin dayatmaları öne sürerek beni..." Neydi doğru kelime? Ah... Evet; "Beni korkuttun?" Derin bir nefes aldı genç kız; "Şimdi sana nasıl güvenmemi bekliyorsun?" derken sesi iyice kısılmıştı.
"Bir hata yaptım," diye aynı şekilde fısıldadı Arne. "Hemen teslim olacağını, kaderine boyun eğeceğini düşündüm. Sadece gitme diye... Sadece..." Neydi doğru kelime? Ah... Evet; "Sadece; çok asiydin ve başka türlü başa çıkamayacağıma karar verdim."
Kollarındaki kadına sıkıca sarılan adam, genç kızın kulağına fısıldamaya devam etti. "Bana bir şans ver. Bırak, huzur içinde yaşayalım. Bırak, kendini sana ve bebeğimize ispatlayayım."
Arunas her şeyin bittiğini düşündüğü anda, nefesini tutmuş ölümü beklerken, yemek için çağrılmanın şaşkınlığıyla kala kalmıştı. Yine de adamları ikiletmeden peşlerüne takıldı. Nasıl yemek yiyeceğini bilmiyordu ama bir yolunu bulabilirdi. Dün öğleden beri bir şey yememişti ve artık bebeğini beslemesi gerekiyordu.
Garnizon kapısından çıkan adamlarına bakan Lucius, yanına yaklaşan Arne'nin fikrini merak ediyordu. Arne iyi bir savaşçıydı. Vahşiydi ama bu sayede hayatta kalabilmişti. "O maskenin altında ne olduğunu o kadar merak ediyorum ki," derken gözlerini genç okçudan ayırmamıştı. "Maskeyi açarsak ilk fırsatta kendini öldürürmüş," diye sıkıntıyla nefes verdi Lucius.
Ok ve yay, bu imkânsız güzelliğin son kalesiydi; onun mabediydi ve onun ellerinde ölümün güzelliğine dönüşüyorlardı.
Sayfa 187 - GitaneKitabı okudu
“Doğru söyle Arne, tam olarak seni masum bir kedi olduğuna inandırarak kandırdı değil mi?”
Hırsla kale kapısına süren ikinci komutanın peşine takılmış adamlara bakan askerler ne olduğunu anlamasalar da, Arne’nin kükremesi kale duvarlarında yankılanıyordu;
“O küçük kuşun bacaklarını kırıp, yalancı gagasını koparacağım!”
Sayfa 175 - GitaneKitabı okudu
