Kibritçi Kız
Hans Christian AndersenSözler ve Alıntılar
“Isınmak istemiş!” dedi herkes. Ama onun ne güzel şeyler gördüğünü, kibrit alevinde ne düşler gördüğünü kimseler bilemezlerdi ki.
İyi bir kalpte kibre ve gösterişe yer yoktur.
Ve bazen gözden yaş akmaz, kalp ağlar sessizce...
O soğuk sabahta, o köşede oturup
kalmıştı, yanakları pembe pembeydi,
dudaklarında bir gülümseme vardı,
ölmüştü, bitmiş yılın son gecesinde
donup ölmüştü. Kibritlerin bir paketi
tükenmişti aşağı yukarı. Görenler,
"Isınmak istemiş" dediler. Gördüğü çok
güzel şeyleri, yeni yıla büyükannesiyle
birlikte, ne büyük bir sevinçle girdiğini
kimsecikler bilemedi...
Ve bazan gözden yaş akmaz, kalp ağlar sessizce..
“Büyükanne!” diye seslendi küçük kız. “Beni de al yanına! Biliyorum, kibrit söner sönmez kaybolacaksın, sıcacık soba, güzelim kaz kızartması ve o güzel, süslü yılbaşı ağacı nasıl kaybolduysa, sen de kaybolacaksın!” Sonra telaşla, geriye ne kadar kibrit kaldıysa hepsini peş peşe yaktı, büyükannesini bırakmak istemiyordu; kibritler öyle parlak yandılar ki, her yer gündüz gibi aydınlandı. Büyükannesi hiç bu kadar büyük, bu kadar güzel görünmemişti gözüne. Küçük kızı kollarına aldı ve ikisi birlikte, pırıl pırıl bir aydınlıkta, mutluluk içinde gökyüzüne yükseldiler; artık soğuk, açlık ve korku küçük kızdan uzaktı –Bambaşka bir hayattaydı şimdi o.