Sadreddin Konevî tasavvuf düşüncesine kazandırdığı boyutlar ve kendisinden sonrasına etkileriyle “dönüm noktası” olmuş bir sufî-düşünür. XIII. asırda yaşamış olan Konevî’nin eserleri iki temel özelliğiyle dikkati çeker. Birincisi; bu eserler sayesinde Konevî’ye ulaşan birikim sistemli bir bütünlüğe kavuşmuştur. İkincisi ise; eserleri etrafında oluşan ekol, tasavvufun daha sonraki gelişimine gözardı edilmez etkilerde bulunmuştur. Elinizdeki kitabı dışında şu eserlerini zikretmek mümkündür: Fâtiha Tefsiri, Miftâhü’l-gayb, en-Nefehâtü’l-ilâhiyye, el-Fukûk fî kelimâti müstenidâti Fusûsi’l-hikem, el-Mürselât, en-Nusûs fî tahkîki tavri’l-mahsûs, Şerhu Esmâillâhi’l-Hüsnâ, Tebsiratü’l-mübtedî ve tezkiretü’l-müntehî.
Kırk Hadis Şerhi’nin bu eserler arasında dikkat çekici bir yeri vardır. Bilindiği gibi İslam ilim geleneğinde “kırk hadis” derlemeleri yapılagelmiştir. Anadolu’nun büyük sûfî düşünürü Sadreddin Konevî de böyle bir derleme yapmış, ancak sadece hadisleri aktarmanın ve zahirî anlamları üzerine açıklamalar yapmanın kendi kariyeri açısından yeterli olmayacağına kanaat getirmiştir. Hadis kriterleri bakımından sahih olan kırk hadisi seçip bunların içerdiği derin anlamları aktarmanın daha isabetli olduğunu düşünen Konevî, hazırladığı eserle hadis-i şeriflere tasavvufî yaklaşımın yetkin bir örneğini sergilemiştir. Derûnî anlamlar konusunda herkesin aynı kavrayış seviyesinde olmadığını da hesaba katarak yorumlarını’gizleme” ve “ifşa” arasında bir yöntemle ortaya koymuştur.
