Hadi bakalım başlıyoruz! 3 kez "Kirpi Kirpik!" diyoruz... "Kirpi Kirpik!" "Kirpi Kirpik!" "Kirpi Kirpik!" Sen hiç, bir kirpiyi yakından gördün mü? Peki ya bahçede bir kirpi bulsaydın ne yapardın? Onu evde mi beslerdin, okula mı götürürdün? Diyelim ki okula götürdün. Sence öğretmenlerin bu duruma ne derdi? Kirpiyi nereye saklardın? Biliyor musun, Lüle, Cano ve Kıvır, okula götürdükleri kirpiyi saklamışlar ama sonra onu kaybetmişler. Peki ya şimdi ne yapacaklar? En iyisi, kirpiler hakkında iyi bir araştırma yapmak, kirpiler ne yer, ne içer, nasıl yaşar diye öğrenmek değil mi? En azından Kirpi Kirpik'i nerede arayacaklarını bilirler... Sence Lüle, Cano ve Kıvır bunu başarabilir mi? Ben de bilmiyorum. O halde okuyalım...

Yazar:

Şebnem Seçkiner

Tahmini Okuma Süresi: 1 sa. 22 dk.Sayfa Sayısı: 48Basım Tarihi: Şubat 2018Yayınevi: Genç Destek Yayınları

ISBN: 9786053113706Ülke: TürkiyeDil: TürkçeFormat: Karton kapak

Türler:

Çocuk,

Edebiyat,

Hikaye (Öykü)

Benzer Kitaplar

Tümünü Gör

Reklam

Kitap İstatistikleri

308gösterim

Yazar Hakkında

Şebnem SeçkinerYazar · 4 kitap

1978 Haziran doğumluyum, Şubat 2010’dan bu yana anneyim, Haziran 2006’dan beri Arkın’ın karısı, Ekim 2009’dan bu yana da halayım… Üniversitem İstanbul İşletme. Ancak şöyle bir gerçek var ki, bir kere bile oraya ait hissetmedim. Hangi okuldan mezunsun sorusunun cevabı benim için her zaman “Avusturya Lisesi.” Erken yaşta başladığım gazetecilik kariyerimde, işin en zevkli kısmı olan aylık bir derginin uzun süreli yazı işleri müdürüyken hamile kaldım, 4 aylık hamileyken dergi kapandı. Tasımı tarağımı toplayıp evde oturmak istedim. Doğurduktan sonra düşünecektim işi. Sonra bir baktım, Şubat 24’te Irmak doğmuş, üzerinden bir sene geçmiş ben hâlâ evdeyim. Bir dönem part time çalıştım, Irmak iki yaşına yaklaşırken full time çalışmayı denedim, bir sürü etken bir araya geldi ve sadece 2 ay sonra yeniden eve dönme kararı aldım. Yanında ben olmalıydım, bir başkası değil. İtiraf ediyorum, evde oturmak hem Irmak hem de benim için iyi güzeldi de, çalışmak da gerekiyordu. İşin maddi boyutunu bir yana bıraktım, manevi olarak da artık evde duramaz konuma gelmiştim. Çalışmaya alışınca, çocuk da biraz büyüyünce evde olmak daha zor geliyor. Çeşitli denemeler yaptım. Temmuz 2012’de sabah 9 akşam 6 (hatta 7) temposuna başladım. Güzel bir iş olmasına rağmen benimseyemedim, baktım aklım sadece “anne-çocuk” konularına çalışır olmuş, 6 ay sonra bıraktım işi. Kariyer konusunda mücadele dolu bir dönemin ardından şimdi hem kendi mesleğimi yapıyorum hem de evden çalışıyorum ve bunu çok seviyorummm… İletişim, sosyal medya ve içerik danışmanlığı yapıyorum. Kızımı kendim okula götürüp kendim alıyorum. Tüm işlerimi okul saatine göre ayarlamaya çalışıyorum. Arada çok sıkışınca da annemden yardım istiyorum. Neden manyakanne dedim kendime? “Manyak”ın sözlük anlamlarından biri de sıra dışı. Ayrıca… Gazdı kolikti, kustu kusmadı, emdi emmedi, yedi yemedi, bezi bıraktı bırakmadı derken sanırım normalin biraz dışına çıktım. İşte bu nedenle de kendime bu lakabı seçmekte bir sakınca görmedim. Fırsat buldukça iki satır yazıyorum ve işte o zaman resmen “hafifliyorum”. Şunu da eklemek istiyorum. Gerçek bir manyak kendine böyle söyler mi? Hayır! İroni yapmak istedim. Birçoklarının aksine kusursuz bir yaşam olmadığını anlatmak istedim. Hatalarımla… Irmak da biliyor zaten bu ismi. Bazen “ama seni yanlış anlarlarsa” diyor. Ben de ona insanları tanımadan bir isimle yargılamanın kötü olduğunu anlatıyorum her seferinde. Çocuk kesin sıkıldı benden. Artı, söylememe gerek var mı bilmiyorum, ama her anne gibi doğumdan sonra bütün değer yargılarım tepe taklak oldu, hayatımın merkezine can kız geldi oturdu. İyi ki de öyle oldu. Burayı seviyorum çünkü hem hayatımızdan kesitler anlatıyorum hem de Irmak’a güzel bir hatıra bıraktığımı düşünüyorum. Zaten kurcalayınca göreceksiniz, aklıma her geleni yazıyorum, annelere yardımcı olacağını düşündüğüm konulara değinmeye çalışıyorum. Kimi zaman da içimi döküp rahatlıyorum. Önerilerinize sonuna kadar açığım. Şebnem Seçkiner