Aşağıdaki kitaplar, Eski Antlaşma kitabının M.Ö. 270'de başlatılan Yunanca çevirisinin bir bölümünü oluşturuyordu ve Eski Antlaşmanın öbür kitapları arasına karışmıştı: Tobit, Yudit, Ester, Süleyman'ın Bilgeliği, Sirak, Baruh, Yeremya'nın Mektubu, Üç Genç Adam'ın Şarkısı, Suzana, Bel ve Ejderha, I. Makabeler ve II. Makabeler.
Bu Yunanca metin Yahudiler tarafından geniş ölçüde kullanılıyordu, ondan öte Musevi olmayan ve "Allah'tan korkan" çok sayıda kişi bu kitabı tanıyordu; bu kişiler, Musevi dinini kabul etmemişti ama, Eski Antlaşmanın yüksek ahlaki değer taşıyan öğretisi onları kendilerine çekiyordu. Böylece Hristiyanlığın ilk zamanlarında bu Yunanca metnin hangi nedenle kullanıldığını anlamak kolaylaşır: Hristiyanlık o devrede Yunanca konuşan Yahudiler ve Musevi dininden olmayan kişiler arasında yayılıyordu. Gerçekten Yeni Antlaşma'da bulunan, Eski Antlaşma ile ilgili metinlerin çoğu bu çeviriden alınmıştır.
İbranice Kutsal Kitaplar adıyla bilinen 39 kitabın Yahudi önderleri tarafından hangi tarihte resmen kabul edildiği kesin olarak bilinmemektedir; bundan öte, Kutsal Kitapları saptarken ne gibi bir kriter kullanıldığı konusunda uyum yoktur. Geleneksel inanca göre, İbrani Kutsal Kitaplar yaklaşık olarak M.S. 90 yılında saptanmıştır; ancak eldeki kanıtlara göre bu konuda daha ileri bir tarihte resmen ve yaygın biçimde anlaşmaya varılmıştır.
Öyle anlaşılıyor ki Hristiyanlar arasında bu kitapların kutsal olup olmadığı sorunu ancak dördüncü asırda baş göstermiştir; bu nedenle Eski Antlaşma'yı Latince'ye çevirirken Aziz Hiyeronimus bu kitapları ayrı bir kısma koymuştur.
Roma Katolik Kilisesi 1546'da Trento Konsili'nde bu kitapların kutsal olduğunu resmen bildirmiş ve öbür kutsal kitaplara gösterilen saygı ve bağlılığın bunlara da gösterilmesini istemiştir.
Protestan Kiliselerinin kurulmasıyla sonuçlanan dinsel devrim zamanında Martin Luther, bu kitaplara kutsal yazı gözü ile bakmıyor ama onları okumanın yararlı olacağını söylüyordu. Kutsal Kitabı Almanca'ya çevirirken Martin Luther, Hiyeronimus gibi davrandı ve bu kitapları Kutsal Kitabın sonuna koyarak "Apokrif" başlığını koydu. Kutsal Kitabı İsveç, Norveç, Danimarka, Slovenya Fransız, İspanyol ve İngiliz(Kral James Çevirisi) dillerine çeviren Protestanlar genellikle aynı uygulamayı sürdürmüşlerdir.
Bu kitapları Kutsal Kitap olarak kabul etmeyen Hristiyanlar bununla beraber Mesih İsa'dan önceki yüzyıllarda Yahudilerin tarihi yaşamı, düşüncesi, ibadeti ve dinsel gelenekleri konusunda değerli bilgiler vermek açısından bu kitapların önemli olduğunu genellikle onaylamaktadırlar. Böylece Mesih İsa'nın hangi tarihsel ve kültürel ortamda yaşamını ve öğretisini sürdürdüğünü bu kitaplarla daha iyi anlamak olasıdır.
Katolikler bu metinlerin "Deuterokanonik" olduğunu söylerler; böylece ilk kutsal yazılara oranla bu metinlerin Kutsal Kitaba daha sonra dahil edildiğini belirtmiş olurlar. Protestanlar ise bu kitaplardan genellikle "Apokrif" diye söz ederler.
