Kızıl Sarmaşık
Ayşenur İnceKızıl Sarmaşık Gönderileri
Kızıl Sarmaşık kitaplarını, Kızıl Sarmaşık sözleri ve alıntılarını, Kızıl Sarmaşık yazarlarını, Kızıl Sarmaşık yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Varlığıyla omuzlarıma, sözleriyle de yüreğime tonlarca yük bırakıp gitti sanki. Ve ben tam da o an anladım yanıldığımı. Bakışları değil, sözleriydi silahın ta kendisi. Ve ben, beni alnımın çatından, yüreğimin tam ortasından vuracak o silahın önüne çoktan kendi isteğimle geçmiştim.
Sayfa 160 - Eren KarahanKitabı okudu
Yavuz’a dışarı çıkmasını söylemiş, o herifi de adını unutacak hâle gelinceye dek dövmüştüm. Yetmiş miydi? Yetmemişti elbette… Hiçbir zaman da yetmezdi öylelerine…
Bir kadına, çocuğa hatta hayvana bile dokunacak kadar insanlıktan nasibini almamış yaratıklarla aynı dünyada yaşamaya devam ettikçe, onlar hâlâ bir yerlerde nefes almaya devam ettikçe de yetmeyecekti. Onlar olduğu sürece dünya hiçbir zaman daha güzel bir yer olmayacaktı.
Sayfa 103Kitabı okudu
Önce bir hissizlik başladı parmak uçlarımda,telefon kayıp gitti taş zemine.. Sonra damarlarımdan adeta zehir misali süzülüp yüreğimi sardı o yakıcı his. Bir el acımasızca sıkıp attı sanki yüreğimi bir kenara.Titreyen bacaklarım büküldüğünde sertçe yere düşüşüm hayatımın özeti olurken, "Baba." diyen soluğum çığlık olup sardı dört bir yanımı.
"Bazen bir adam gelir sana kaybettiğin umudunu geri verir. Bazen o adam seni bir Uçurumun Kenarından alır ve sana bir hayat verir. Bazen ölmek isteyen bir kadın, bir adamın bakışlarına tutunarak yeniden başlar hayata."
O,kalp atışlarını avucumda hissettiğim ilk adamdı ve ben bu yüzden çok şanslıydım.
Bakışları değil, sözleriydi silahın ta kendisi. Ve ben, beni alnımın çatından, yüreğimin tam ortasından vuracak o silahın önüne çoktan kendi isteğimle geçmiştim.
Zaman ilaç olur, demişlerdi. Olmadı. Geçer, demişlerdi. Geçmedi. Sanki herkes bile isteye kandırmaya devam ediyordu beni. Ne yaralarım kabuk bağlıyordu ne de ben alışıyordum. İçine düştüğüm bu bilinmezlik denen çukurda aldığım her nefesle dibe batmaya devam ediyordum günbegün...
Ben bu adama fena halde kapılıp gidiyordum ve her şeyin farkına vardığımda, hem kendimi hem de onu mahvettiğimde, ne yazık ki geri dönmek için çok geç olacaktı...
Sabah, gülüyor musun diye sorduğunda sanki yüzüme tokat yemişim gibi hissettiğimi elbette ona söyleyemezdim. Çünkü evet, gülmüştüm. Bir an, sadece kahrolası tek bir an hayatımın kapkara gerçekliğini unutmuş, yaşadığımız yalanı gerçekliğim yaparak mutlu hissetmiştim kendimi. İşte buydu gizlediğim... Hakkım olmadığı halde bir an için mutlu olmak...
Neyse... Asıl sormam gereken başka bir şey var.
Sor bakalım.
Hiç aşık oldun mu?
Oldum.
Yaa... Kime?
Sana.
Beni bir sığınak misali gizleyen uykum kaybolurken, duyduğum seslerle ben o gün bir gerçeği daha kavramıştım. En kötü kabuslar uyanıkken görülüyordu.
Ben, Leyla Emirsoy... Her şeye sahip olduğunu zannettiği anda ihanetin pençesinde hayatı mahvolan bir biçareyim.
Dertleşmek insanın yükünü hafifletirdi,eğer ki dertlestiğiniz kimse yaranızı kanatmaktansa sarmaya hevesliyse.