Diğer insanlar, bağışlayanlar, o noktaya nasıl erişiyorlar bilmiyorum. Aslına bakarsan benim bağışlamamı hak ettiğini düşünmüyorum. Üstelik bu bağışın benim elimde olduğundan emin değilim. Sanırım seni tam anlamıyla affedebilecek tek kişi yine sensin.
Zorbalar böyledir, değil mi? Güvensiz, ödlek, kendine duyduğu nefretle paramparça. Ve başkalarına saldırmak yüce hissetmenin, güç uygulamanın başka bir yoludur.
Gecenin sessizliğinde gel bana,
Bir düşün suskun konuşmasında gel,
Dolgun yanaklarla gel ve gözlerle,
Öylesine parlak
Bir dereye vuran gün ışığı gibi,
Geri gel gözyaşlarıyla,
Ey anısı, umudu ve sevdası bitmiş yılların.