Harika bir kitaptı. Sömürüye, teröre, emperyalizme dair, ırkçılık, ölüm,yok ediş, bekleyiş ile bezeli; dil,kültür ve onların asimilasyonuna dair, İrlanda ve Cezayir'in kanla yazılmış tarihi ile harmanlanmış, şiirsel bir dille yazılmış, son sayfayı çevirdikten sonra bile insanın beyninde uçuşmaya devam eden eserin her satırı benim için keyifti.
1979 yazında 12 ailenin yaşadığı İrlanda'nın batı kıyısındaki bir adaya resim yapmak içn bir İngiliz ressamın gelmesi ile başlayan kitap yitip gitmekte olan İrlanda dilinin peşine düşen Fransız dil bilimcinin gelmesi ile devam eder. İki yabancının anlaşamamasına James ve Mairéad'ın yaşamları, duygu ve düşünceleri, geçmişleri eklenir. Özellikle James'in yaşına göre düşünceleri, ana-oğulun birbirini olduğu gibi kabul eden hali çok iyiydi.
Kitabı okurken adanın eski, metruk ve gri havasını soludum.
İrlanda'nın dört bir tarafındaki patlama ve ölümlerin aralara radyo haberi olarak serpiştirilmesi çok başarılı idi.
Çok iyi,cümleler okudum ayrıca kişilerin zihinlerine aniden yapılan yolculuklar da oldukça çarpıcıydı.Eser üslup olarak çok incelikli, derin, edebî ve farklıydı. Eserin sonunda emperyalistlerin riyakar, kan emici, sömürücü yüzlerine bir kez daha şahit olduk. Kişilerin alegorik de yönlerinin olduğunu düşünüyorum. Eser yılın enlerinden. Çok çok sevdim. Keşke herkes okusa.
Audrey Magee
