Komisar
Martyn BurkeSözler ve Alıntılar
Kendimi bu ana elimden geldiği kadar iyi hazırlamıştım. Onunla er geç yine karşılaşacağımı New York'a gelmeden çok önce biliyordum. Buna kaygılanmanın beni delirteceğini söylüyordum kendime. Onun da istediği buydu herhalde. Aklımı kaçırmamak için bu türlü korkunç bir sorun karşısında mümkün olan tek mantıksal yolu seçmiştim. Yani kısacası hiçbir yaklaşımım yoktu. Onu bir raslantı gibi görecektim. Bir araba kazası ya da kanser gibi. Hayatın diğer felaletleri gibi. Başıma gelince kaygılanırdım ama kesinlikle daha önce değil.
Sayfa 278Kitabı okudu
Ama Bir Numaralı Düşman'da gerekirse kiliseye sığınıp kurtulabileceğimi daha Moskova'dayken bile biliyordum. O sıralar öyle doğal görünmüştü ki bana! Öyle kolay görünmüştü ki! Bu insanların parasının üzerinde bile Tanrı'nın adı yok muydu? Kilise değilse kim kurtarırdı insanı?
Sayfa 282Kitabı okudu
Ben! Bozkırların çocuğu! Ağaçların üzerinden kendi binamın tepesini görebiliyordum. Yüksek sesle güldüm. Gerçekten. Tek başıma oturmuş bacaklarıma tokatlar ata ata gülüyordum.
Sayfa 271Kitabı okudu
Ben onu tanıdığımda içi boşalmış bir kabuk insandı.
Tüm canlılığı ve orijinalliği kemirilip bitirilmişti.
Parti'de kalan diğerleri gibi o da yalnızca başkalarının sesi haline indirgenmiş söylemesi emredilen sloganları söyleyip duruyor düşünmesi emredilen şeyleri düşünüyordu.
Sayfa 120Kitabı okudu
O korkunç yeni şafağın içinden geçerken
O şafak
Benim suçluluk duygumu yakıp yok etti
Sayfa 66Kitabı okudu
Parayla ve onun neler alabileceğiyle ilgili ilk gerçek dersimi alıyordum.
İnsanın eli bir kere para gördü mü çok da olsa yetmiyor.
Katya'ya gelince yatlar kürkler mücevherler artık onun tutkusu haline gelmişti. Bir bakıma benim emprezaryom da oydu.
Şantaj yapıyordu bana. Yavaşça.
Sevgiyle.
Becerikli biçimde.
Sayfa 212Kitabı okudu
Ağır kapılar açılıyor. Üniformalı adamlar karşıma denildiğinde ben avaz avaz şarkı söylüyorum.
Bir an yüzüme boş boş bakıyorlar. Şarkının sözlerini anlayamadıklarını görüyorum.
Sayfa 378Kitabı okudu