Kompartıman
Canol BalkayaKompartıman Gönderileri
Kompartıman kitaplarını, Kompartıman sözleri ve alıntılarını, Kompartıman yazarlarını, Kompartıman yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Bir kamışın, bir orakla köklerinden ayrıldığını görmüştüm.Meğerse orak onu hayattan söküp aldığında kamış aslında bambaşka bir hayata başlamak üzereymiş... Sonra o benzi sararmış, içi boşaltılmış kamışa bağrı dağlanarak delikler açılırmış, başına da başpare eklenirmiş. Başpare, bir neyin nikahlı eşi gibidir ve bir neye takılan başka neylere takılmaz. O kamışa dokuz boğum yapılır. Aynı insan gibidir. Dokuz ayda dünyaya gelen insanın gırtlağı da dokuz boğumdan oluşur ve insan vücudunda da aynı ney gibi yedi ana nokta vardır. Neyzen üfler, ney söyler. Nefes demek can demektir. Hem insan hem de ney için"
Sayfa 10Kitabı okudu
İstanbul’a hayranım ama Ankara’ya alışığım.
Birbirinin neredeyse tıpatıp aynısı olan karar metinlerinin hepsi hâlâ ezberindeydi. Unutulamayacak,yutulamayacak bir sürü demir leblebiyi örtmeden öteleyerek istiflemişlerdi.
Zamana sıkışıp hep aynı şeyleri,her gün yaşıyorsan, zaman en az senin kadar değersizleşmişse, o zaman yaşlı ve yalnızsın.
Ölüm her ne kadar korkunç gözükse de aslında hayatla en büyük bağı yine ölüm sağlıyor. Hayat bilincimizi ya da bağımızı ölüm bilinci geliştiriyor. Hayat, sonu olduğu için değerlidir. Er ya da geç biter, bu bitme ve bu son bulma hissi hayattan beklentilerimizi çoğaltır.
Beklemek yaşamaktan daha zordu çünkü.
Ölülerimiz bile birleştiremiyor artık bizi,dirilerimiz ne yapabilir ki
Kimse kendi haline bırakılmadı. Sanki başka biri olmak mümkün değilmiş gibi,çeşitliliğe yer bırakmadan herkesin ömrünü aynı şeylerin tekrarlanmasıyla harcamışlardı.
Sabahları bahçede sıra olunur, tek sıra uygun adım marşlarla sınıflara gidilirdi. Zaten onları beden eğitimi dersinde, bugünlere, mahpusluklarla birlikte askeriyeye de hazırlamışlardı.
Sanki neyin sesi bana hayattayken ölümün güzelliğini fısıldıyor. Bedenimin boşalıp ruhumun başka bir şekilde nefes olup yeniden hayat bulmasını hatırlatıyor.
Beklemek yaşamaktan daha zordu çünkü.
kendisine direniyordu ve en zoru da buydu; çünkü saklayacak ya da saklanacak bir yeri yoktu. Her şey apaçık kendisindeydi.
Ben şimdi ne yapmalıyım? Ne yapabilirim ki? Hiçbir şey... Sadece zamanın geçmesini beklemeliyim. Sessizce ve kımıltısızca..."
Kimse kendi haline bırakılmadı. Sanki başka biri olmak mümkün değilmiş gibi, çeşitliliğe yer bırakmadan herkesin ömrünü aynı şeylerin tekrarlanmasıyla harcamışlardı.