Biz çoktuk. O ve Mada daha ölmemişti. Hiçbir şey ölmemiş, her şey dipdiriydi. Kadınlar, adamlar, ağaçlar, çiçekler...
Çocukluk gibiydi şehir, yağmurlar yeşertir, tazeler, gençliğimiz boy atardı. Kimse şeytana uymamış, büyümekten de korkmamıştı, yoksa öyle güzel çıkmazdık fotoğraflarda. Unutmadık doğmalarımızı.