Rüzgârın Prensesi Kamelya, masal gibi bir köyde dağların eteklerinde yaşardı. Bu köyde yeryüzünü gökyüzüne bağlayan kuleler vardı. Her bahar kulelerin etrafında ukuleleler çalınır, masallar anlatılırdı. Kamelya pelerinler ve rüzgârla dans eden renkli elbiseler giymeyi severdi. O gülümserdi. Kalbiyle gülümserdi çünkü elinden sadece bu gelirdi. Onun sesi yoktu. Konuşamıyordu ama sözcüklerin dilini biliyordu Kamelya. Sessiz ama derin bir dil vardı aralarında.Düşleri vardı Kamelya’nın. Onları, üzerinde gelincikler olan saydam bir düş kavanozunda saklardı. Kavanozundaki düşlerin sahip olduğu sözcükleri dinlerdi Kamelya ve dinlediklerini eteklerine işlerdi. Baharı, yazı, kışı, ormanları ve daha nicelerini…Ve bir gün açtı kavanozunun kapağını Kamelya ve yere saçılan sözcüklerinin birer tohuma dönüştüğüne tanık oldu. Tohum sözcükler kocaman bir ağaca dönüştü. Sonra mı? Sonrası kitapta.
Hikâye ayrı güzel ama Deniz Üçbaşaran'ın çizimleri muazzam. Hikâyeye su olmuş toprak olmuş can olmuş. Güzel mi? Benim kalbime değil ruhuma işledi. Şiirsel bir hikâyenin şiirsel çizimleri olarak bana da can oldu.
