"öfkeli bir yanardağın lavları altında
sonsuzluğu yaşıyorduk
ölü bir gezegenle kosmosta
paylaşıyorduk sonsuz bir yalnızlığı
kuşlarla iç içe geçmiş bir zamandı
ortak bir yazgıydı sanki ölüm
tam susmuştuk ki yağmur başladı"
Sonra bir gün
Çocuklar bir öğle sonrası
Bırakıp bütün korkularını
Güneşin batmadığını görecekler
Bayraklarla geldiğini zaferin
Geniş yaprakların gölgelediği yoldan
Kent ölümcül dalgalarla sarsılıyordu
Öfkeli bir yanardağın lavları altında
Sonsuzluğu yaşıyorduk
Ölü bir gezegenle kozmosta
Paylaşıyorduk sonsuz bir yalnızlığı
Kuşlarla iç içe geçmiş bir zamandı
Ortak bir yazgıydı sanki ölüm