Bu kitabı, benim de katıldığım okuma gurubunda okumamız için gurup başkanı seçti. Şöyle olmuş. Şimdi bu arkadaş gitmiş kitapçıya, kitapçıda 5-6 tane aynı kitaptan bir bu varmış. Diğer kitaplar da çok klasik olduğu için de bunu seçmiş. İyi mi etmiş? O dedi çok sıkılıyorum okuyunca diye.
Yazı dili oldukça sıkıcı. Hani bu kadar sıkıcı olması için ekstra çaba sarfetmeniz gerekir. O kadar sıkıcı. Hatta boğucu. Neredeyse tüm cümlelerin sonu -dır, -dir ekiyle bitiyor ki bu beni çok rahatsız etmişti. Hatta saydım. Bir paragrafta dokuz taneye yakın -dır ile biten cümle vardı. Bir paragrafta en fazla kaç cümle olur ki zaten. Buna çözüm olarak sondaki eki okumadan, okumama devam ettim.
Yazarın oldukça iyi analizleri vardı modern dünya ile ilgili. Yiğidi öldür hakkını yeme demişler (sanki yiğidi öldürünce yaşama hakkını gaspetmiş olmuyorsun da...) ona lafım yok. Ama bana çok bir şey kattığını söyleyemem. Daha erken okumalıydım belki de. Biraz geç kaldım bence. Kitabı okurken benden daha küçük beni hayâl edip bu kitabın onun eline geçip de okuduğunu düşününce, benden daha küçük benin mutlu olduğunu görüyordum. Ama bence o da sıkılırdı yazı dilinden.
Deneme, makale, köşe yazısı türünde bir kitap. Yazar hakkında internette pek bir şey bulamadım. Bir gazete de yazdığını görmüştüm sadece. Sanki o gazete yazdığı yazılar kitap hâline gelmiş gibi hissettirdi. Emin değilim. Daha önce gazetede yazdığı hiçbir köşe yazısını da okumadım.
Beni en çok rahatsız eden yazı dilinden sonra siyasi bir partiye kitabının sonunda yer vermesiydi. E o kitap o gazeteden bağımsız bir şekilde okuyucuyla buluşacak değil mi ama ¯\(°_o)/¯
