Bir an sonra ölebilecekken, günün sonunda seni gülümseyemeyen bir iş yapmaya, koşup sarıldığında sana sevgi vermeyen insanlarla vakit geçirmeye değer miydi? Kimleri mutlu etmek için kendi mutluluğumuzdan vazgeçiyorduk ? Neden en sevdiğimiz insanlarla bu kadar az görüşürken tahammül edemediklerimizin yüzünü her gün görmek zorundaydık?