Latin Amerika'da Gerilla Hareketleri - Cilt II Sözleri ve Alıntıları
Latin Amerika'da Gerilla Hareketleri - Cilt II sözleri ve alıntılarını, Latin Amerika'da Gerilla Hareketleri - Cilt II kitap alıntılarını, Latin Amerika'da Gerilla Hareketleri - Cilt II en etkileyici cümleleri ve paragragları 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
“Devrimcilerin gücü, onlann felsefesinde yatmaz; onlann inancındadır, tutkulanndadır, istenılerindedir.
Bunlar dini, mistik ve manevi güçtür.”
Jose Carlos Mariategui
“Kolombiya’da silahlı mücadele, ülkede devrimci durumun varlığından söz
edilecek günlerin öncesinde bile köylü
gerilla biçiminde sürdürülüyordu.”
Kolombiya Komünist Partisi,
X. Kongre, 1966
ELN, Latin-Amerika’da tek fidelci gerilla hareketiydi. Küba’da 26 Temmuz Hareketi’nin yaptığı gibi kentlerde değişik politik kesimleri birleştirecek kitle hareketi oluşturmaya ciddi biçimde
gereksinmesi vardı. Camillo, Ekim 1965’de Frente
Urtido’ya yazdığı bir makalede böyle bir hareketin
sorunlannı tartışır:
“Devrimde inanç kesinlikle esas-
tır, ama küçük bir öncünün, daha ilk
çatışmada her şeyi tehlikeye atarak
burjuva devletinin baskı güçleriyle ba-
şanlı biçimde çatışması tek başına ye-
terli değildir.”
Americo Pumaruna
“Los Llanos’da bir yer, 7 Aralık 1961
Comandante Ernesto Guevara
Havana, Küba
Sevgili yoldaş,
İnanıyorum ki, büyük Küba Devrimi’nin
her günkü ilerlemeleri, Küba halkının her başansı halkımızı ve dünyanın ezilen halklannı, her.
alanda özgürlüklerini kazanma ve özlediğimiz
sosyalist toplumu inşa etme konusunda yüreklendirmektedir.
Şiddet, 1946-53 yıllan arasında ortaya çıkmıştı; 1946-47’de, otuz yıllık Liberal Parti yönetiminden sonra Muhafazakar Parti’den birisinin
başkanlığa seçilmesinden kısa bir süre sonra
küçük ölçekli olarak başladı. Nisan 1947’de Li-
beral lider Jorge Eliecer Gaitan, on beş eyaletin on birindeki 56 kentte süren şiddeti protesto eden bir muhtıra verdi; Şubat 1948’de kamu
düzenini harekete geçirmek için Bogota’da
‘Banş Söylevi’ verdi.
Kolombiya’da devrimci gerilla hareketine
olanak tanıyan koşullar diğer Latin-Amerika ülkeleriyle aynıdır, ama Kolombiya’ya özgü iki durumu diğerlerinden ayırmak önemlidir. Ülkenin politik sürecinde gerçekten sonuçlar üreten çok ciddi hatalar yapıldı.
Colombia
(FARC/Kolombiya Devrimci Silahlı Kuvvetleri),
Moskova yanlısı komünistler tarafından yönetili-
yordu ve kökeni yirmi yıl öncesine dayanıyordu.
İkinci grup, Ejercito de Liberation National (ELN/
Ulusal Kurtuluş Ordusu), yakın zamanda kurulmuş fidelista (Fidelci) gerilla grubuydu. Bu ikinci grup, rahip Camillo Torres’in -Gaitân’-dan sonra Kolombiya tarihinin en karizmatik kişisi ve ölümüyle birlikte ikinci bir Che Guevara gibi kıtasal
bir şehit olarak kabul edildi- üyesi olduğu gruptu.
Kolombiya’da temel sorun, Guatemala ya da
Venezüella’dakinden farklı değildir. Guatemala’
da sol, Arbenz reformist yönetiminin öylesine kolayca nasıl düşürülebildiğini ve neden o zamandan bu yana ordunun yönetimi sorunsuz olarak
sürdürdüğünü kendisine sormak durumundaydı.
Elbette CIA ve Amerikan yardımı bunda rol oynamıştır, ama Guatemala toplumunun örgütlenmesinde, kendi iktidannı koruyabilecek halkçı bir yönetimin ortaya çıkmasını önleyen bazı temel şeyler yok mudur?
“Herkesin öylesine doğallıkla temsili demokrasiden söz ettiği ve iktidarın
uzun yıllar içinde iki parti arasında yan
yanya paylaşıldığı Kolombiya’da oligarşi, demokrasinin zirvesi diyebileceğimiz bir düzeye ulaşmıştır. İktidar, sırayla önce liberaller ile muhafazakarlar arasında, sonra muhafazakarlar ile
liberaller arasında, biri dört yıl, diğeri sonraki dört yıl olmak üzere bölünmüş durumda. Hiç bir şey değişmiyor.
Bunun adı sandıksal demokrasi.”
Ernesto Che Guevara
Birleşmiş Milletler Konuşması,
Aralık 1964
1940’ların başlanndan itibaren Kolombiya
Komünist Partisi, Gaitânizm’in hızlı ilerleyişi nedeniyle gerileme durumundaydı. Gaitan, herhangi bir komünist yöneticiyle kıyaslanamayacak ölçüde yoksul KolombiyalIların desteğini aldı. Komünistler, 1945 başkanlık seçimleri sırasında üye-
lerinin eski komünist ve yeni sağcı liberal Gabriel
Turbay’a oy vermesini söyleyerek çok yanlış bir karar aldı.
1940’lann sonlan ile 1950’lerin başlarında Liberal ya da Muhafazakar etiketleri taşıyan gerilla
takımları Kolombiya kırsal alanlannda büyük hasarlar verdiler. Richard Weiner’e göre:
“Çok önemli bazı belgesel kanıtlar, şiddetin asıl nedeninin sınıfsal düşmanlıklar değil,
partiye bağlılık geleneğinin olduğuna ilişkin iddialan destekler. Temmuz 1953’de Antioquia’da karşıt bir silahlı grubun şefi, bir kişinin dilini
kesen polisin, kurbanına ‘Tekrar Liberal Parti
için bağıramayasın diye kesiyoruz’ dediğini yazar.”
Garip bir tarihsel tesadüfle, Ernesto Guevara,
Arbenz’in son günlerinde Guatemala’da bulunurken, Fidel Castro da Gaitan öldürüldüğü sırada
Bogota’daydı ve olaydan sonra başlayan ayaklanmanın görgü tanığı oldu.5 Castro, 30 Mart 1948’de
başlayan 9. Pan-Amerikan Konferansı’yla aynı zamana rastlayan anti-emperyalist öğrenci kongresine giden grupta yer alıyordu.
Her ne kadar Violencia, 1946’da muhafaza-
kar bir devlet başkanınm seçilmesinden sonra
küçük çaplı başladıysa da, 1948’de Liberal lider
Gaitân’m öldürülmesinden sonra çok büyük sıçrama yaptı.