Dianoia kateden düşünmedir, bağlantı kuran ve çıkarım yapan düşünme. Şiir ise, olumlama ve hazzetmedir; katetmez, eşikte durur. Dianoia ve şiiri biraraya getirebilen şairler varmış meğer. Şiir, dinleyenlerdeki gidimliliği mahveder der Platon. Şiir kurala bağlanmış aşma değil; adaktır, yasasız önerme ve sunudur. Lillipütyende kuralı olmayan şiirler, geleceği sahipleniyor. Bu yüzden Platon diyecektir ki, şiire karşı alınacak asıl önlem "ölçü, sayı ve tartım"dır. Teatral şiir, Dianoia'nın, yani bağlantı kuran ve kateden düşünmenin, yasaya tabi düşünmenin bir paradigması vardır. Öyleyse şiirin düşünme'de kendisini neyin karşısına koyduğu konusunda şunu savunabiliriz: Şiir tam da matematiksel kopuşun matheme'in kavranabilir gücünün düşünme üzerinde sahip olduğu yargılama yetkisine karşıdır. Son tahlilde kurucu karşıtlık şudur: Felsefe ancak şiirin otoritesinin yerine matheme'in otoritesini koymak koşuluyla başlayabilir ve siyasal gerçeği ele geçirebilir. Şair, siyasal gerçeği ele geçiriyor.
