Limon Şekeri
Hasan Uğur GürLimon Şekeri Gönderileri
Limon Şekeri kitaplarını, Limon Şekeri sözleri ve alıntılarını, Limon Şekeri yazarlarını, Limon Şekeri yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
"Seni çok seviyorum oğlum. Ölümler ağlatmasın asla seni. Hayatta kaldığın sürece sevdiklerini ihmal etme. Ağlanılacak tek şey sadece budur çünkü. Ama insan onu pek bilemez.
...
Üvey Baban"
Felsefe: Kedinin kendi kuyruğunu kovalaması...
İdealist Kukla:
'' Şu iplerim olmasa var ya...'' diye iç çekti kukla.
Mina Bey, şerefsiz yalakanın tekiydi. Öyle yalakalıklar yapıyordu ki, zaman zaman onun yüzünden dünyanın çeşitli yerlerinde şimşekler çakıyor, yıldırımlar düşüyor, depremler meydana geliyordu.
"seni çok seviyorum oğlum. ölümler ağlatmasın asla seni. hayatta kaldığın sürece sevdiklerini ihmal etme. ağlanılacak tek şey sadece budur çünkü. ama insan onu pek bilemez.
üvey baban"
bilim: karanlıkta ayak izlerine el feneri tutmak.
gelecekten habersiz, güzel hislerden bin yıl uzakta, huzur ve şefkatten yoksun zavallılar, beyinlerine verilen elektrikle acı içinde kıvranıyorlardı.
neden varlardı acaba, cevabı bilen yoktu. ama her ne olursa olsun, onların da kendilerine ait bazı ikna edici açıklamaları vardı ya da mutlaka olmalıydı.
uzun ince kollar bedenini sarmış, sıkıyordu onu sanki. belki bu kollar gerçekti. kaybettikleri, parayla asla alamadığı şeyleri, içimde küf tutmuş çocuksu hayalleriydi ona sarılan görünmez gerçek kollar.
dostluk başka bir şeye benzemiyordu. dostluk, denizin kumundan, bebeğin annesinden farksız bir tamamlayıcıydı.
çığlıklardan sessizliğe uzanan eski bir köprüde, aklının gölgesini kovalıyordu.
yalnız insan, epey yüksek bir uçurumdan aşağı ağır çekimde düşen adam gibi bir şeydi. yalnız insan, soğuk havada yiyecek bulamayan bir beyaz kedi gibiydi.
stres, insanı kemiren bir fare gibiydi ve hiçbir kapana kıstırılamıyordu.
Savaş çocuklarını tema alan bir resme bakıyordu herkes. Savaş sonrası sağ kalabilen çocukların psikolojisini yansıtan bu sanat eserinde sanatçı, çocukların mutlu mesut günlerinden,mermilerle,bombalarla,kan ve vahşet dolu bir dünyaya geçiş yaptıktan sonra neler yaşadıklarını resmetmişti. Ödül üstüne ödül almıştı sanatçı. Yetmemişti,üç-beş ödül daha göndermişlerdi kargoyla. O da yetmeyince bir de para ödülü vermişlerdi. Ne kadar mükemmel bir resimdi bu. Çocuklar savaştan sonra ne kadar üzgün görünüyorlardı.
Sanatçı, sürekli gazetelere ve dergilere röportaj veriyordu. Çok fena meşhur olmuştu.
"Savaşta ölen çocuklar çok üzgünler. Ne kadar kötü bir şey bu."demişti ve bu sebeple ona bir deste daha ödül vermişlerdi. Daha sonra sanatçı uçağına atlayıp lüks bir adada bulunan tatil köyüne çekilmişti. Yaz boyunca denize girip güneşlenmiş,gittiği tatil beldesinde resmi makamlar da ona "Onur belgesi"vermişti. O çok önemli bir sanatçıydı. Savaşta ölen çocukların resmini çizmişti. Sanatçı kumsalda güneşlenirken,aynı anda savaş bölgesindeki gençler,gece yarısı toplu çocuk mezarlarını kazıyordu ölen kardeşleri ve akrabalarını gömebilmek için. Bazen toplu mezarlar bile bombalanabiliyordu. Çünkü petrol lazımdı.
Petrol ise yanıp giden bir şeydi. Giderken de asla eli boş gitmiyordu.
Sanatçının boya yapabilmesi için boya üreticilerinin petrol ürünlerine ihtiyacı vardı. Fırçası,boyası,tablosu için petrol şarttı. İnsan hakları,mahkemeler, kanunlar ve sanatçılar da hiç savaş olsun istemiyorlardı.
Sayfa 47
Sen gidince...
Çocuksuz kalmış park gibi kalakaldı yüreğim.