Yakın siyasi tarihte gördüğümüz, tanık olduğumuz tipik bir hadise vardır. Tahta geçmek için baştakini türlü karaçalmalarla indirmek, masum görünüp içten kurnazlıklar beslemek, yakın çevresine güven aşılayıp milleti de buna ikna ederek kendini tek seçenek haline getirmek. Politikanın panoramik görüntüsü.
İş bu kadarla da kalmaz. Yeni siyasi yönetimi beğenmeyen, vatan, millet sevdalısı askeri üniformalılar, bol yıldız bol kepçeli ve haşin bakışlılar bu çirkin işlere dur demek için işe el atarlar. Askeri bir darbe ile varolan yanlışları, çirkinliği giderecek kişilerin kendileri olduğunu düşünerek herkesi biörnek hale getirirler. Asılanlar, kesilenler, başına ne geldiği bilinmeyenler...hep bu el atışta belirir.
Ve sonra denize düşen yılana sarılır. Yine başta olduğu gibi millet, kendisini soyup soğana çevirecek kişi ve kişilere yanaşır. Her zaman da bir bahanesi vardır bu yanaşmaların; daha demokrat, daha milliyetçi, daha dindar, daha...
Shakespeare'nin Macbeth'inden neredeyse bire bir uyarlama ile politik dünyanın taban olan halka da sirayetiyle günümüze gelen; güç, hırs, şiddet tutkularını ele alıyor bu oyun. Shakespeare döneminin oyunlarındaki gibi kafiyelere başvuruyor, mizahı dw eksik etmiyor oyunda. Zaten bir kara mizah değil mi politika. Ağlanacak halimize gülmemiz her şey.
En kötüsü de her şeyi biliyor olmamıza rağmen yine bunları yaşamamız için çabalıyor oluşumuz.
