“Aşk insanın dışındadır. Gelir, onun içine girer. Şu ya da bu insanı kucaklar kaldırır. Bir tek aşk vardır. Kocaman ve her yerde. Hastalıklar gibi. Herkesin veremi farklı değildir. Ufak tefek bünye farklarına kanmamak lâzım. Bir tane verem var. Gökyüzü dünyanın başka yerlerinde başka türlü mavidir ama bir tanedir. Aşk gökyüzünden gelir. Işıkla. Kuvvet ister. Kuvvetin yoksa, çılgınca koşan bir ata binmiş çelimsiz, hasta bir insanın haline düşersin. Sarsıntıdan serseme dönmüş, perişan olmuş, bakar ama görmez…”
“Aşk, bir bahar esintisini çevrelerinde beraber sürükleyenlere göredir. Yüzüne baktığınızda gözleri kamaşanlara göre. ..”
Geçmişin aşk destanlarını, mitolojinin efsanelerini ya da tek tek insanların maceralarını hep aynı büyük hikâyenin parçası kabul eden bir hikâye. İnsanın Zaman’la kavgasının billurlaştığı kudret arzusunun ve İnsanın Zaman’la âhenginin aktığı Huzur arayışının etrafında dolanan bir hikâye… Esas kudretle: Sevecek kudrete sahip olanların üzerine düşen ışığıyla aydınlanan bir hikâye. Ve tabii, yine insana mahsus ‘kuvvet’lerle (ne zaafı!?) gölgelenen.
İsterseniz, bir aşk hikâyesi, daha doğrusu topyekûn aşkın hikâyesi…
İsterseniz, hayatınız kadar, gönlünüz kadar genişletebileceğiniz bir hikâye…
Yazarının sözleriyle, “başı sonu olan, düzgün bir hikaye”... Aslında, birçok hikaye. Hepsinin de kahramanı aynı: zaman... Hikayeleri birleştiren, hikayeleri ayıran, uzun bir macerayı kısacık bir an’a sıkıştıran, bir an’ın yarattığı acıyı uzun ömürlere yayan zaman... Diğer rollerde onur, kader, Şeytan, iyilik ve diğerleri: “Hayat gibi”değil, hayat... Öğretmen’le Nergis’in aşkında, Zerrin’in kaderinde, Cihan’ın sonunda, gösteri çadırında, kasaba erkeklerinin gece şarkılarında o bildik hikayenin bambaşka bir halini yazarak akan hayat...
