Mavi Es Yüreğime

21. y.y. insanına,
Karşıma bütün insanlığı alma fırsatım olduğunu düşünerek çağımın insanına şöyle seslenmek isterdim;
Mutsuzluğu tanımlayabilen insan sayısı mutluluğu tanımlayabilen insan sayısından çok daha fazla. Tanımlamak, hissetmek ve yaşamakla ilgili, mana yüklemekle ilgili. Demem o ki çağımız insanının büyük bir kısmı manasız yaşadığı için mutsuz. Herkes birbirinden çok uzaklarda yaşıyor. Tanımak yüzeysel. Hatta tanımak gibi bir kaygı bile taşımaz çağımız insanı. Denilebilir ki, aslında bütün kaygılarını kaybetmiştir çağımız insanı.
Kaybetmeyi alışkanlık haline getiren çağımız insanı- aslında kaygısızlar demek gerekir- tüketmeyi ilk sıraya almıştır. Sürekli tüketim, doyumsuzluk, kaygısızlık gibi olumsuzluklar ruhsuzluğu zorunlu kılmıştır. Bu durumda milyarlarca mutsuz insanın görmeden birbirinin gözlerine baktığı bir umutsuzlar hastanesine dönüşüyor dünyamız.
Kaygısızlık, insanı mutsuz ve amaçsız yaptığı gibi; kulakları sağır, gözleri kör, dokunmayı hissiz yapar. Hiçbir şey olması gerektiği gibi yürümez. Birbirinden kopuk bu kaygısız yaşam önyargıları o kadar büyütür ki samimiyetini kaybeden insana samimiyetin tanımını da unutturur. Tanımlarını kaybeden kaygısız insan her şeyini kaybetmiş olur.
Ancak sana şöyle söyleyeyim çağımın insanı; hiçbir şey bir insanı olduğu gibi sevmek kadar tat vermez, insanı mutlu etmez.

"Her şeyi unutur olduk!
Önce kendimizi,
Sonra birbirimizi,
Ve sonra yaşamayı,
kavgayı unuttuk dostlar kavgayı.
**
Bir zarfın içine mektup koymayı,
Yazmayı ne çabuk unuttuk,
Umut etmeyi;
Sevmeyi/sevdalanmayı,
Şiiri unuttuk dostlar şiiri...
**
Bir türkünün nakaratında bir-ağızdan eşlik etmeyi unuttuk,
Emeği unuttuk dostlar emeği-aynı zamanda ekmeği,
Ne buğdayı gördük bir çoğumuz
Ne değirmeni,
Unuttuk herşeyi dostlar
Önce kendimizi
Ve sonra bir-bir çevremizdekileri.."

Ben gidiyorum gözlerimde yaş hasretin doruğuna
Sana keder vermeyeceğim o masum yıkık diyarına
Beni bekleme ulaşılmaz harabe bir yerdeyim
Belki de korkudan aşkına gelememekteyim

Kalbini şiirle beslemeli..
En temiz duyguyu yerleştirmeli yüreğine..
Vazgeçmemeli, iyilik ve güzellikten
Şiir gibi yaşamalı...

Yürüyorum
Aklıma düşüyor yaşananlar
Düştükçe kramplar doğuyor midemde
Keskin ağrılar...
İntihar saldırılarım oluyor kendime
Ucuz kurtuluyorum suikastlerimden

Kimisi arkasından vurulmuş hainliği fark etmeden
Kimisi beden üzerindeki "baş"ından şikayetçiyken
Benim gibileri başın içindekilerden bitab...
Yakmak isterken içindekileri beynimin
Alevin yüreğimi alacağını tahmin edemedim

Bağdaş kurup düşünüyorum en ıssız gecelerde
En zifiri karanlıklarda
Sonra korkmuyorum
Acımayan bir cani gibi
Öldüremiyorum acıları ölümü beğendirerek onlara
....
Uyumaya çalışıyorum
Savaşan yorgun beynimle
İşgal edilmiş yüreğimle birlikte
...