Özellikle -ne kadar genç yetişkin kitabı olsa da- ana karakterlerin ergen yaşlarda olup, tabiri caizse dünyanın altını üstüne getirdiği yapımlardan sıkılmaya başladım.
Evet, gençlik ateşi! Yaşlılar pörsürken çocuklar ortalığı toparlıyor–falan filan ama kurgu dünyasında, oradaki yeteneklerine ve hayatına yıllarını vermiş karakterleri ‘sike’ diye sollayan çocuklar, benim içimde, eğer orada yaşayan yetişkin bir karakter olsam, ‘N’apıyorsunuz siz be?!’ tepkisi vereceğimi uyandırıyor.
Realistlik damarlarımdaki akışını durdursa daha mutlu olurum sanırım.
Kitap hakkında:
Nevernight serisine dair sevdiğim şey, kurgu dünyasına verilen önem ve yazım şeklinin profesyonelliği oldu. Karakterlerinden hoşlandığımı söyleyemem fakat kendi içimde tolere ettiğim birkaç tanesi yok değildi.
Yoksa ergen-çocuk-intikam-arıyor-kaçın temasından sıkıldım biraz.
Eh, her neyse…