Ol / An
Oruç AruobaSözler ve Alıntılar
Burada
geçmiş ile gelecek
arasında gerili,
sallanıyorum.
Hiç olmayacak mısın?
Hep bu belirsiz sessizlik mi kalacak içimde, sevinçler gelmeyecek mi içime
Gözlerim kararıyor, arada bir
düşünemeyince seni
"Bak şimdi dopdolu bir tını var seslerde
Cırcır böcekleri bile yepyeni heveslerde
Sessizce akıp geçecekken yaşamlarımız
Çınlıyorlar artık dopdolu nefeslerde."
Hiç olmadı, belki hiç olmayacak
o renkli güçlü kanatlar
o hafif esintili uçuş
o aldırmaz bakış
olmadı hiç
olmayacak.
Hiç olmayacak mısın?
Hep bu belirsiz sessizlik mi kalacak içimde, sevinçler gelmeyecek mi
içime -
ben
birkaç tatsız tutku
bir de küçücük neşe
özlerken seni?
İşte bu, dostum! Bu, bizi bütün zenginlikler içinde yoksul kılan yalnız olamamamız içimizdeki sevginin, yaşadığımız sürece, ölüp gitmemesi.
Ama kimse de demesin ki bizi yazgı ayırıyor! Biziz bunu yapan, biz biziz kendimizi bilinmezin gecesine; herhangi başka bir dünyanın soğuk yabancılığına, fırlatıp atmaktan haz alan olabilseydi; güneşin alanını da terkeder, yanılgı yıldızının sınırlarının ötesine saldırırdık. Ah! insanın yabanıl yüreğine denk bir yurt yok; nasıl, güneşin ışınları yeryüzünde ilkin olgunlaştırdığı bitkileri sonradan kurutup yakarsa, insan da öldürür yüreğinde gelişen tatlı çiçekleri; neşelerini, yakınlığın ve sevginin.
Hölderlin, Hyperion.