Ölümlü Ölümsüz
Mary ShelleySözler ve Alıntılar
Yaşamdan iğrenirken bile. İnsan öyle bir bilmece ki, yok olmak için doğmuş ama tıpkı benim yaptığım gibi, kurulu doğa kanunlarını yenmek için savaşıyor.
Kalbi temizdi ama tavırları her nedense işveliydi. Bense bir Türk gibi kıskançtım.
Acı sözlerle yakınıyor, fakir olduğum için neredeyse beni kabahatli buluyordu. Derhal cevap verdim:"Fakirsem dürüstlüğümdendir!" dedim. "Böyle biri olmasaydım kısa sürede zenginliğe kavuşabilirdim!"
Fakat birkaç gün sonra, her şeye safça inandığıma gülüyordum. Eski bir söz vardır: "Bir peygamberi en az kendi vatanındakiler dikkate alır."
Ölüm! Zavallı insanlığın sert çehreli, esrarengiz dostu! Tüm ölümlüler arasında neden yalnızca beni, esirgeyen ocağının dışına itiyorsun? Ah o mezarın sükuneti! Ah o çelikle bağlanmış gömütteki derin sessizlik! Bu düşünce aklımda gezinmeyi bırakacak, zayıflayacak ve sadece birkaç çeşit yeni üzüntüden ibaret duygularla dolan kalbim artık atmayacak.
O ölünce, beni insanlığa bağlayan her şeyi hakikaten yitirdiğimi hissederek gözyaşı göktüm.
Ona kızamazdım. Kendim de bir maske takmıyor muydum zaten? Onunkini ne demeye tartışacaktım ki? Benimki kadar parlak değil diye mi?