Eğer sessiz olmaya, içimize dönmeye, neler olduğunu anlamaya ve kabul etmeye, tüm iyiliğimiz ve çirkinliğimizin içinde kim olduğumuzu görmeye vakit ayıramadımızda, rol yapıyoruz. Hayatımızın şarkısını söylemediğimizde kızgın oluyoruz, hep kendimizi haklı sanıyor, zalim, hatta şiddete meyilli oluyoruz. Çarpıtılmış gerçeklerin ya da kuyruklu yalanların arasında kendimizi kaybediyoruz.