Herhangi bir dönemde, birey yetişkinlerin evlatlarıyla ilişki kurma tarzları, kültürümüzün ve toplumumuzun teşvik ettiği çocuk yetiştirme tarzından ayrılamaz.
Çocuk yetiştirme duyguya ve içtenliğe bağlı samimi bir ilişkiden teknik yeterliliği gerektiren bir beceriye dönüştürüldüğü için, uzmanın rolü özel bir önem kazanıyor.
Ebeveynlere yönelik uzman tavırlarıyla ilgili araştırmalar, uzmanların ebeveynleri pek dikkate almadıklarını, ebeveynin yeterliliğine ve çocuklarının eğitimine ve terbiyesine bağlılığına güvenmediklerini ortaya koyuyor.
''İyi anne-baba olma'' artık çocukları emniyette kalmaları için onları gözetleyerek ve onlara refakat ederek hayat tecrübesinden alıkoyma anlamına geliyor gibi görünüyor.