Dünü bilmeyen bugünü anlayamaz derler. Bugünü anlamayan ise yarım gözleriyle görerek değil, olsa olsa el yordamıyla karşılamaya hazırlanmalıdır. Atatürk'ün ölümü dün olmaktan çıkalı yıllar geçti. O günden bugüne dünya koşullan içinde yurdumuzun gidişine dair esaslı bir inceleme yapıldığını sanmıyorum. Sadece İkinci Cihan Savaşı üzerine Batı'da yüzlerce kitap yayınlandığını düşünürsek, kendi kendimizi anlamak ve sorunlarımıza çözüm yolu bulmak hususunda gösterdiğimiz ihmalin affedilmezliğini ister İstemez kabul zorunda kalırız. Aşağıda okuyacağınız yazılar bir devrin siyasal, sosyal ve ekonomik izahına girişmek gibi büyük bir iddia taşımaktan uzaktır. Buna gücüm yetmeyeceğinle bilirim. Bir gazeteci olarak ben daha ziyade, perde aralığından görebildiğim kadar, Atatürk'ten bu yana olayların ve adamların topluca bir krokisini çizmek istedim. Bunu yaparken, elimden geldiği ölçüde duygularımı bir köşeye itmeye gayret ettim. Ortaya serdiğim çizgilerin pürüzsüz olmadığını söyleyemeyeceğim. Zaten krokinin bir özelliği de, ele aldığı konuyu bir taslak olarak belirtmesidir. Bu bakımdan olayların kronolojik akışına da kendimi fazla kaptırmadım. Anlattıklarımda içtenliğe önem verdim. Bu yazılarda yanlış noktalar bulunabilir; uydurma yoktur. Sözünü ettiğim kişilerin, ister hayatta ister ölmüş olsunlar, hiçbirine karşı kin beslemediğimi açıklamalıyım. Hepsini hoş görüyor, çoğunu bu gün de sevgi ile anıyorum. Fakat krokide yer alan kimi çehreler şimdiye dek alışılmış klişelere benzemiyorlarsa, bunu doğru ya da eğri, benim görüş açımın farklı oluşuna yormalıdır. Kimseyi yermek de övmek de istemeksizin, ne sebeple olursa olsun rötuşlardan kaçındım. Olayları ve adamları gördüğüm gibi göstermeğe çalıştım.
