Zaman bazen ölümle hesap ediliyordu. Sevdikleri öldükçe anlıyordu insan zamanın geçip gittiğini yoksa dünya aynı dünyaydı. Herşey olduğu yerde, herkes olduğu kişi idi aslında. Yalnızca ölümün olduğu bir dünyada anlam kazanıyordu yaşamak. Hayat varsa ölüm de olmalıydı. Olmalıydı ki anlamalıydı insan bu âleme sahip olmaya değil de şahit olmaya geldiğini. Hayat kısaydı, lakin şükür ki ölüm vardı. Ölüme şükür, ölmeye şükür, Öldürene şükür...

Pîr-i Türkistan Hoca Ahmed Yesevî