Türkiye’de edebiyatın, hatta fikir dünyasının en önemli kusuru düşünce eksikliği, düşünme eksikliğidir. Ataç’a göre, Türkiyeli aydın düşünmez, düşündüğünü sanır, düşündüğünü düşünür. Bir konuyu, bir nesneyi ele alıp, onu etraflıca incelemez, onun üzerine sahiden düşünmez. Türkiye’de düşünme sanki daha önceden düşünülmüş olanlardan birine katılmak olarak düşünülmüştür.