Elinizdeki kitap, bir saltanat ve taht sahibi ile bir siyasi hareket arasındaki çetin mücadeleye adı tesadüfle karışan bir şahsiyetin hayat hikâyesi değildir: Çünkü Doğu ülkelerinde ve bilhassa bizde, şahsiyetlerin hafızalarda yerleşmesine yol açan asıl unsur, kudret, yani devlet hayatı terimleri içinde iktidardır. Ferdin kıymeti ne olursa olsun, eğer iktidara gelmemişse ve yaşadığı devre hükümran kuvvet olarak tesir etmemişse, O'nun adı ya olduğundan gayrı bilinir yahut çoktan unutulmuş olur. İlk bakışta, Prens Mehmet Sabahattin Bey için de hüküm aynıdır: Kendisi, Sultan İkinci Abdülhamid'in öz hemşiresi Seniha Sultanın oğlu, yani, Padişahın yeğeni idi. Babası ve Dedesi de, Damat-ı Hazreti Şehriyarı, yani aynı zamanda HALİFE de olan Padişahın kız kardeşlerinin kocası idiler. Sabahattin Beyi, "yakın akraba"lık için de, dayısına karşı mücadeleye zorlayan sebepler ne idi? Hadiseye bir aile mevzuu olarak bakanlar, O'nu vefasızlıkla, aile hariminde çözülecek meseleleri yurdun ve dünyanın önüne sürüklemekle itham ettiler. İkinci Sultan Hamid'in malum zekâ ve mahareti ile vicdanlara ve hislere doğru itilen bu suçlama, zaman oldu ki, Sabahattin Beyle beraber Sultan Hamid'e karşı mücadele eden, daha sonra kendisine karşı cephe alan siyasetçilerin elinde de taarruz silahı oldu. Fakat muhakkak olan şu idi: Sabahattin Bey, gerek Saltanata ve gerek devletin idaresine karşı, kuvvetlerin başında dayısı Sultan Hamid var diye mücadele ediyor değildi... Sabahattin Beyin, dayısının şahsı ile hiç bir alakası yoktu. Onu, sevebilmesi için birçok sebepler vardı, fakat nefret etmesi için hiç bir şahsi sebep yoktu: Sultan Hamid, nazik, kibar, icabında cömert ve insan kalplerini kazanmasını bilen bir insandı. Terbiyeli ve iffet sahibi idi. Vehmini ayaklandırmayan hadiseler karşısında çok zaman alicenap olmayı tercih ederdi.
