Psikeart, adet olduğu üzere önce seçtiği duygunun biyolojik temellerini anlatan makalelerle giriş yapmış. Elbette altyapı olmadan tamamıyla anlamak mümkün değil. Fakat yine de okuma zevkinden kayıp olmuyor. Korkmanın her türlü alanı sorgulanmış. Aslında korkunun hayatta kalabilmek için gerekli olduğunu öğrenmem de işime geldi. Korkak değilmişim, diye sokaklarda dolanasım geldi. Meğer bütün marifet Amigdala'nınmış. Ve tabi ki yaverlerinin. Hatta korkmamak bir hastalıkmış: Klüver-Bucy Sendromu. Temporal lobun ön bölgeleri harap olduğunda korkusuzluk hastalığı peydahlanırmış. Korkuyu kusur sanma devri kapandığına göre, aşılamayan yegane korkunun ölüm olduğunu da bildiğime göre, yani bütün memleket, dünya, gelmişi, geçmişi, psikanalisti, avukatı, annesi, babası vesaire, herkesler ölümden korktuğuna göre ( toplu korku insanı rahatlatıyor) kalan 32 sayfayı da kahve eşliğinde deşelemeye devam edebilirim.
Not: Sayfalar parlıyor ya tilt oluyorum. Kuşe kağıt tedavülden kalksın arkadaş.
