Sûfiler merhamet ile bu mastardan türetilmiş Rahman ismini varlığın kaynağı kabul etmişlerdir. Rahman’dan söz etmek, yaratmak ve var etmekten söz etmek demektir. Âlemin ortaya çıkması Allah’ın engin merhametinin bir neticesi olduğu gibi varlığını sürdürmesi de Allah’ın rahmetinin bir neticesidir. Bu itibarla âlem başlangıçta rahmetten var olduğu gibi varlığını sürdürmesi de rahmete bağlıdır. Bir adım daha ileri gidersek, âlemin nihayeti de yine rahmete varacaktır. Sûfiler; varlık, iyilik ve merhameti eş anlamlı kabul edince, varlığın ilkesini de Rahman isminde bulabildiler. Bu nedenle sûfilerin metinlerinde Rahman ismi varlık vermek, ihsan etmek anlamında geçer. Rahman’dan çıkan tecelli ise nefes olarak kabul edilir. Burada nefes tabirinin kullanılmasının sebebi de bellidir! Varlığın ilkesi ‘kelam (söz)’ olduğuna göre kelam bir nefesin boğazdaki hareketiyle var olan bir şeydir. Nefes boğazdaki boğumlara uğrayarak harfleri meydana getirirken harflerin birleşimi kelimeleri meydana getirir. Bu durumda Rahman’ın nefesi –teşbihi bir dille- varlıkları meydana getirirken insan nefesinin harfleri meydana getirmesi gibidir.
Elinizdeki kitap İbnü’l-Arabî’nin Fütûhât-ı Mekkiyye’sinin ikinci cildinde yer alan 25-27. Kısımlar ile 49-60. Bölümleri muhteva etmektedir. Bu kitapta İbnü’l-Arabî bu önemli bahsi ele alarak vahdet-i vücudun en teknik ve çetin konularına giriş yapar. Tam anlamıyla bir metafizik terimi haline gelen Nefes-i Rahmani’nin (veya Rahman’ın nefesi) doğru anlaşılması İbnü’l-Arabî’nin düşüncesinin doğru anlaşılmasında en önemli merhalelerden birisidir.
