Aşağı yukarı İsa'dan önce 1500 ile 500 yılları arasındaki çağa Hindistan'da Vedalar Çağı denir. Bu ad, bu çağ üzerine bilgilerimizi borçlu olduğumuz ve hepsine birden Vedalar denilen ve çağın değişik dönemlerinde, kimlikleri bilinmeyen pek çok yazarın katkısıyla oluşmuş kutsal metinlerden gelmiştir. Veda sözcüğü Sanskrit dilinde 'bilmek' anlamına gelen 'vid' kökünden türetilmiştir. Anlamı 'bilgelik, bilgi, kutsal yazıt, tören bilgisi'dir. Bir başka anlamı ise doğrudan Tanrı'dan gelen veya Tanrıların ilettiği sözlerdir. Veda ilahilerinin, kitaplarının, 'Tanrısal ilhamın etkisindeki' bazı peygamberler, ozanlar aracılığıyla iletildiği kabul edilir ve kutsal olarak görülürdü.
Başlıca dört Veda kitabının ilk olan Rigveda, insanlığın en eski dinsel metinleridir. Rigveda'da dört binden fazla ilahi, toplamda ise on bini aşkın beyit bulunur. Veda'ya ait kutsal metinlerde Tanrılara yaranmanın, onların güçlerini kendi çıkarına, yararına uyacak yönde çevirmenin yolu olarak kurban sunmak en önemli dinsel törendi. Rigveda ilahilerinde sürülerin çoğalması, iyi ürün alınabilmesi, uzun bir yaşam sürülmesi gibi, başta İndra olmak üzere, Agni'ye, Vişnu'ya Surya'ya ve Marutlar gibi birçok tanrı ve ilahlara yönelmiş, yalvarışlar, yakarışlar, dilek ve övgülerle doludur.
Rigveda ilahileri üzerine yapılmış en önemli çalışmaların başında F. Max Müller'in 1849-1874 yılları arasında yayınladığı Rigveda Samhita'nın altı ciltlik Sanskrit çeviri yorumu bulunur. Hem Hintli hem batılı bilginler özgün Rigveda ilahilerin filoloji etkileri doğrultusunda kesinleştirmesi bakımından bu çalışmaya hayranlıklarını dile getirmişlerdir. Daha sonra yapılan Rigveda
çevirileri de F. Max Müller'in bu çalışmalarını esas almışlardır.
İşte elinizde tuttuğunuz bu kitapta Rigveda ilahileri içinde önemli yere sahip olan Marut Tanrıları ile birlikte İndra'ya, Agni'ye adanmış ilahilerin; o dönemlerde yapılmış çalışmalara da göndermeler yaparak hem Sanskrit transkripsiyonu, çeviri metni hem de etimolojik, dinsel anlamı hakkında emsalsiz yorumu bulunmaktadır.
