“Canı yananlara...” ithafıyla başlıyor eser.
Novella diyebileceğimiz bu eser sayfa sayısını aşan bir içeriğe sahip. Barış İnce, sarsıntılara uğrayan birden çok kahramana yer veriyor. Sarsıla sarsıla, gerçekleri kalbimizde dönen bir bıçak gibi hissede hissede okuyoruz eseri sonuna kadar.
Baş karakter Levent’in ağzından dinlediğimiz ve onun çevresinde şekillenen durumlar, olaylar gerçeğin ta kendisi hissini yaşatıyor. Dört arkadaşın -Levent’in, Yiğit’in, Filiz’in ve Rıza’nın- canı yanma ortak parantezinde buluşmalarına şahitlik ediyoruz.
Gizem, toplumsal eleştiri, sevgi, inançların yanlış kullanılması, tarikat bozgunluğu ve hatta ülkemizin depremi 12 Eylül... Dedim ya sayfa sayısının çok üstünde bir içerik var eserde.Büyülü gerçekçiliği de sağlam bir şekilde kurguya dahil etmiş yazar. Merak unsurları çok güçlü ve kitap, bitmeden elden düşmüyor.
Barış İnce’yi sosyal medyadan, önceden Bavul dergisinden, şimdi de Ot dergisindeki hikayelerden biraz tanıyorum. Edebiyat alanındaki çalışmalarından dolayı hayranlık duyuyordum zaten ama bu eserle hayranlığım biraz daha arttı. Sarsıntı’yı hâlâ okumayan varsa çok şey kaçırmıştır, benden söylemesi.
